Pepitaruitjes, bruin met oranje gordijnen en teakhouten meubelen, of een wijdverspreide heimwee naar havermout en schorseneren… de wegen die de grijze cellen van Anneke van Dok- van Weele bewandelen zijn ondoorgrondelijk.

Gelukkig neemt ze ons elke week bij de hand om ons er doorheen te leiden. Tot nu toe bereiken we altijd een bestemming die de moeite waard blijkt te zijn.

De tegenfluister

De Engelsen hebben er een mooi gezegde voor: it is in the air, wat zich niet laat vertalen als `het hangt in de lucht’, want dat klinkt als lakens, die wapperen aan een waslijn, en bevat geen zinderende boodschap dat er een mooie verandering op komst is, waarop we nauwelijks invloed hebben.

Opeens ontstaat er een grote hang naar pepitaruitjes, bruin met oranje gordijnen en teakhouten meubelen, of een wijdverspreide heimwee naar havermout en schorseneren.

Zo vond ik het als kind al opmerkelijk dat hinkelen, touwtjespringen en knikkeren in een specifiek jaargetijde altijd overal tegelijk in zwang waren. Niet alleen in Zaandam, maar ook in Wormerveer en Assendelft en zelfs in de straten van Nijverdal, waar een vakantievriendinnetje me via een kortstondige briefwisseling op de hoogte hield van haar doen en laten. Ik voelde de opkomst en neergang van al die rages haarscherp aan. Je kunt allerlei rationele verklaringen voor het verschijnsel verzinnen, maar je krijgt de mystiek er niet mee weg.

Ik verbeeld me de laatste tijd dat er een nieuwe rage `in the air’ is. Je zou het feminisme kunnen noemen, niet in de hoedanigheid van de felle strijd tegen de nog steeds gevoelde ongelijkheid, maar als een hang naar een milde stem in een door agressie en extremisme versteende samenleving. Zoals Obama sprak in zijn afscheidsspeech, die werd overschreeuwd door zijn gedoemde opvolger, maar vanwege zijn optimistische en verzoenende toon door de goede verstaander wel werd gehoord. Net als de teneur in de Oudejaarsconference van Claudia de Breij. Ik beschouw dit nieuwe geluid als een tegenfluister tegen alles wat extreem, ordinair en haatdragend is, die niets te maken heeft met verkiezingsretoriek en doemdenken, maar mensen hoop geeft in plaats van angst en ons leert te vertrouwen op ons eigen gezond verstand en geweten.  U heeft gelijk: de tegenfluister wordt nog niet overal gehoord. Onze minister stuurt een paar dekens naar mensen op Lesbos, die een warm onthaal verdienen. Bekende Nederlanders kibbelen over het woord asielplaag, terwijl we de poorten sluiten voor vluchtelingen en ons afwenden als de collectebus rammelt voor mensen die we niet willen kennen.

Toch weet ik zeker dat het gaat gebeuren. We zullen het voelen als een tinteling op een koude februari dag en het zien als het eerste tere geel van de forsythia, dat zich uit zijn grauwe knop bevrijdt. Het wordt weer lente. Geen Praagse, geen Arabische, maar een wereldwijde lente. It is in the air.

Lees hier alle columns van Anneke van Dok.