Mijn kleindochter van drie jaar heeft het woord eigenlijk ontdekt, dat ze gebruikt als alternatief voor het nee, dat ze als tweejarige tot haar beschikking had.

‘Josefien, we gaan eten.’
‘Eigenlijk wil ik kleien.’

In de loop van haar taalloopbaan zal ze veel diplomatieke termen gaan gebruiken, die een duidelijk nee of ja en goed of slecht vervangen. Zo vind ik het woord desalniettemin een langdradige verhuller van het woordje toch. En als Josefien, geheel in lijn met de familietraditie, een ambtelijke of bestuurlijke carrière kiest komen er nog veel gekke woorden bij; zoals ofschoon, dat een dubieuze betekenis krijgt wanneer je of en schoon in een zin apart schrijft.

Eigen lijk is ook een rare uitdrukking, zodra je het woord in tweeën hakt.

Woorden met een dubbele betekenis, zoals haar, vorst en duur noemen we homoniemen. Let op bewoners van de muziekinstrumentenbuurt: het woord homo zit er in.

En dat brengt mij op woorden die een vriendelijke of neutrale betekenis hebben, maar per ongeluk of met opzet (expres) verkeerd worden gespeld. Zoals Espresso, waarin de s wordt vervangen door een x en continent waarin steevast een g wordt gesmokkeld, waardoor een zelfstandige grote landmassa opeens een toegewezen deel (quotum) wordt.

In de Zaanstreek hebben we er nieuwe verbastering bij: stel je voor dat Saoedi-Arabische bezoekers, die het toch al moeilijk hebben met onze schrijfwijze, en die uiterst gevoelig zijn voor het H woord, ons huis voorbijrijden omdat Hobostraat wordt verward met homostaat.

In de opera Peter en de Wolf van Prokofjev speelt de hobo een belangrijke rol: van de eend die bijna het slachtoffer wordt van de boze wolf.

Of schoon componist Prokofjev eigen lijk een Rus was, is het voor muziekminnaars en snobs toch wel chique om in de Hobostraat te wonen.

Anneke van Dok