Nog terugdenkend aan de regenboogweek, schoot mij zomaar iets te binnen: wanneer werd ik mij bewust van het bestaan van homofilie? Dat was toen ik een jaar of zestien was en op zaterdagmiddag bij stoffenzaak Lust op de Gedempte Gracht ging werken, samen met mijn zusje Marianne.

De eerste indruk van onze chef G. was: ‘een beetje vreemdig’, zoals onze moeder dat uitdrukte. Maar die typering gebruikte ze ook voor de nieuwe buurvrouw verderop of andere personen die niet in haar straatje pasten. Toch was ze ruimdenkend, want haar oordeel werd meestal aangevuld met een vergoelijking. Onze Lieve Heer had immers vreemde kostgangers?

Door Anneke van Dok

Onze chef in de stoffenzaak was ook ruimdenkend, want hij liet aan iedereen, in woord en gebaar, weten dat hij inderdaad anders was en daar ook nog trots op te zijn. Tijdens mijn schooltijd moeten er zich onder schoolbevolking ook regenboogleerlingen en -docenten hebben bevonden, maar ik kan mij niet herinneren dat daarover ook maar een woord werd gesproken.

Mijn kleindochters van 4 en 6 praten echter openhartig over kinderen met twee vaders of twee moeders. En dat Flipje geen kater, maar een poes bleek te zijn, vonden ze ook heel gewoon. Hun wereld veel ruimer dan de mijne op kleuterleeftijd. Want ik kwam niet verder dan Wijk en Zee en Schoorl en dan ook nog achter op de fiets. Josefien en Madelief tonen interesse in alles wat hun onbekend is: mijn souvenirs uit verre reizen worden aan het eind van elk bezoek één voor één uit de vitrinekast gehaald en het verhaal dat erbij hoort, moet eindeloos worden herhaald en verveelt nooit.

Het allermooiste in de bibliotheek van oma en opa is een fotoboek. Daarin staan kinderen van de hele wereld met hun ouders afgebeeld: van Bolivia tot Mongolië en van Nieuw- Zeeland tot Kenia. Ze zijn gefotografeerd met hun eigen stijl van kleden, eten, spelen en feestvieren met de bijbehorende cosmetica. Mijn kleindochters kunnen er wel een heel uur in bladeren en zich op elke bladzijde verbazen over tatoeages, zelfgemaakt speelgoed en voedsel. Soms moeten ze daarvan rillen, maar alles wordt toch met respect beoordeeld.

Die kinderen uit verre landen zijn inderdaad een beetje vreemdig, maar dat gaat wel over als je ze beter leert kennen. Ik hoop dat de generatie van Josefien en Madelief korte metten maakt met vooroordelen uit mijn verleden. Dan ziet de wereld er veel mooier uit en is er goud achter elke regenboog.

Foto: Regenboogvlag bij de Oud-Katholieke kerk in Krommenie.