Na twee maanden van rompslomp met inschrijvingen, uitschrijvingen, onderzoeken, uploaden en het doorlopen van nagenoeg anonieme menu’s ben ik het zat.

Door Anneke van Dok

Waarom verschuilen instanties die service moeten verlenen, zich achter computers met no-reply-bevelen en keuzemenu’s? Waarom moet ik eerst Cookies accepteren en allerlei nonsens-berichten doorlopen als ik naar informatie zoek? Waarom kan het kleinste foutje bij het invullen van formulieren niet gewoon via een telefoontje of een e- mailberichtje worden gecorrigeerd? Of nog erger: waarom is een overheid niet eens in staat zijn eigen fouten te herstellen?

De tweedeling in de maatschappij, waarvoor Hugo de Jonge (minister van de QR-code Covid 19-app) heeft zich al voltrokken door ondoorzichtige systemen, die soms autonoom werken, maar ook al te vaak met elkaar verbonden zijn. Ik zag een vinkje over het hoofd bij mijn digitale inschrijving in het bevolkingsregister (BRP) in verband met mijn verhuizing naar Driehuis. Daardoor verhuisde mijn echtgenoot administratief niet met me mee. Gelukkig ontdekten we de fout op tijd, maar het rechtzetten kostte wel een halve dag.

Als we de fout niet hadden ontdekt, was de informatie naar de Sociale Verzekeringsbank gegaan en zou ik na verloop van tijd van fraude met mijn AOW zijn beticht. Zo is het helaas ook verlopen de duizenden ouders, die niet handig waren met het invullen van de formulieren voor Kinderopvangtoeslag. De gevolgen zijn zo verpletterend, omdat de overheid zichzelf en zijn systemen onfeilbaar acht. Helaas is dat niet het geval.

Zo wist ik niet dat de QR-code van je scherm verdwijnt, wanneer de iPhone helemaal uitgeschakeld is geweest. Jammer van die tentoonstelling die we graag wilden zien. Ik weet het wel: u vindt mij een oen. Dat mag, want die titel draag ik samen met vele anderen, met ere. U mag zich ook afvragen hoe een oud- burgemeester zo klunzig kan zijn. Ik weet het antwoord wel: vroeger werd mij veel computergedoe uit handen genomen, waardoor ik een late leerling ben. Maar veel interessanter is de vraag hoe mensen een met taal- of leesachterstand zich in deze administratieve nachtmerrie kunnen handhaven. Of andere ouderen die, net als ik, gewend waren aan briefpapier en de telefonische bereikbaarheid van hulpverleners met verstand van zaken.