Dezer dagen zijn mijn gedachten bij de watersnoodramp van 1953. Net als elk jaar, vooral sinds de tijd dat ik burgemeester van Vlissingen was, waar overigens alleen de binnenstad onder water stond en waar slechts een slachtoffer viel te betreuren.

Door Anneke van Dok

Ik was  net vijf jaar toen de ramp gebeurde. We woonden nog in de Willem Brinkmanstraat in Zaandam. Bijna alles wat ik me ervan herinner is overgeleverd door mijn ouders en later, in Zeeland, via de verhalen van oudere mensen, die ik bezocht vanwege een honderdste verjaardag of een huwelijksjubileum.

Mijn eigen herinneringen zijn nooit van mijn netvlies is verdwenen. Vooral het beeld van mijn grootvader, die naast de kachel zat te huilen. Het moet op een maandag geweest zijn geweest, want  er stond een rekje met wasgoed voor de loeiende haard. Mijn opa woonde op de Schubertstraat, maar hij was geboren en getogen in een dorp vlakbij Rilland waar zijn vader stationschef was. Wat ik me ook nog herinner, waren de ernstige gezichten van mijn ouders aan de eettafel, wanneer het radiojournaal  schokkende berichten doorgaf. Mijn beeld vervaagt een beetje, als ik denk aan de dekenactie die in o.a. Zaandam voor Zeeland werd gehouden en waardoor menig gezin het koud kreeg, omdat de dekens letterlijk van het bed werden gehaald. Ook het Zeeuwse jongetje, dat bij ons kwam logeren, heeft zijn gezicht voor mij verloren. Hij bleef maar een paar dagen, omdat de ruimte in ons huis te beperkt was. Bij de buren logeerden twee meisjes, die wat langer bleven en die ik niet kon verstaan.

Het lijkt nu, vanuit de Zaanstreek gezien, een ver- van- mijn- bed- gebeurtenis , maar wie in de geschiedenis van onze waterrijke streek duikt, ziet een reeks lange overstromingen door de eeuwen heen, tevoorschijn komen. Met als meest heuglijke die van 1916. De ramp van 1953 heeft dit jaar extra betekenis omdat het zeventig jaar geleden is dat hij plaats vond. Bovendien zond de npr een onvergetelijke documentaire uit, die niet alleen de ramp zelf maar ook de consequenties voor de toekomst belicht. De titel van de documentaire Het water komt, heeft niet alleen een historische maar ook een omineuze betekenis. Als duidelijk signaal, dat de Zaanstreek het allermeest gediend is bij het terugdringen van klimaatbedreigingen. Naarmate de zeespiegel stijgt, krijgen Zaankanters als eerste natte voeten. 

Geschiedenisonderwijs over de historie van eigen land en streek kan daarbij buitengewoon nuttig zijn.

Foto: het Dampad in 1953, dames gaan naar kerk, de vlag hangt halfstok vanwege watersnoodmap (archief Orkaan).