Voordat de stations waren voorzien van poortjes en toen ik de omroepers nog wel goed kon verstaan, was er in Zaandam een stationsrestauratie. Met een ober die er ook als zodanig uitzag. Je kon daar lekker lunchen, dus kwam ik er vaak. Vooral wanneer ik wachtte op de trein naar Amsterdam.
Door Anneke van Dok
Ik ging dan naar de rechtbank waar ik voor De Typhoon verslag moest doen van de straf die ondeugende Zaankanters te wachten stond. Op welk tijdstip ik de stationsrestauratie ook binnenliep; een wat oudere vrouw zat altijd aan hetzelfde tafeltje om een kopje koffie of een glas water te drinken. Ik heb weleens geprobeerd haar te interviewen, maar er kwam niet veel uit. Ze zat daar zonder reden, om zomaar een praatje te maken met jan en alleman. Op een dag was ze verdwenen.
Nu alle perrons ontdaan zijn van types die er niets te zoeken hebben, nemen de klachten over onheus gedrag tegenover het spoorwegpersoneel toch toe. Het schijnt aan het korte lontje van de reizigers te liggen. Ik kan me daar van alles bij voorstellen, dankzij mijn ervaring als fervent treinreiziger. Door een uitgelopen concert of een gemiste trein, maakte ik ’s avonds mee hoe mensen na een avondje stappen nogal leutig worden. En hoe tactvol de conducteur op die ongein reageert. Soms een vrouw, die zo’n groep mannen de baas moet blijven. Ik benijd de conductrice niet, wanneer ze de heren vriendelijk verzoekt hun voeten op de grond te zetten in plaats van op de banken.
En je wil niet weten hoe een trein eruit kan zien, wanneer de NS voetbalfans gastvrijheid heeft verleend. Ikzelf ben maar eenmaal kwaad geworden op een conducteur. Niet in de trein, maar op het perron, waar ik wanhopig naar een alternatief zocht voor mijn uitgevallen trein. Terwijl ik naar het informatiebord staarde, vroeg ik hem om raad. ‘Kijk me even aan, jongedame,’ berispte hij. Op een verkeerd moment tegen een vrouw van zeventig. Ik kon er eerlijk gezegd de humor niet van inzien, maar de man in zijn gezicht spugen? Nou nee. Toch schijnt dat regelmatig te gebeuren. Ik wil best een euro meer betalen voor een beter salaris van het treinpersoneel dat ’s avonds laat komt controleren of iedereen een vervoersbewijs heeft. En ook voor een extra collega die bevoegd is forse boetes te innen. Contant. Potig genoeg om een onverlaat uit de trein te kieperen.
De foto boven vonden we op de Facebook-groep Zaanse Plaatjes. Bart Keizer plaatse deze in oktober 2021: “De reeds lang verdwenen stations restauratie in station Zaandam. 1994.” Het ander plaatje is van een suikerzakje.
Klopt het dan dat het restauratiegebouw uit twee gedeeltes bestond? Een kleine wachtruimte en daarachter de restauratie? De kleine wachtruimte was ook langer geopend dacht ik. Alles was al verouderd in mijn herinnering maar toch vond ik het mooi.
Waar zat die stationsrestauratie eigenlijk precies? Ik kan me alleen nog een eenvoudig gebouwtje herinneren op het zgn. eilandperron. Daar was mijn toenmalig jeugdleider van mijn ZFC juniorenteam vaak te vinden.
Je hebt het bij het goede eind. Toen ik er kwam was de inrichting nog eenvoudig, maar je kon er schuilen want het was er altijd lekker warm.
Mooi verhaal weer Anneke, ik zie het allemaal zo weer voor me. Die stationsrestauratie zag er trouwens best hip uit, zou tegenwoordig zo maar weer zeer trendy zijn. Jammer genoeg allemaal vervangen door kil staal, maar ja, het schijnt nodig te zijn helaas.
In de jaren zestig van de vorige eeuw was de stationsrestauratie een aangename plek, waar je een kopje koffie en een broodje kon krijgen. Het kostte niet veel, de kwaliteit paste daar goed bij. Er was ook een automatiek op het station. Ik denk dat je er voor een kwartje een croquet kon trekken, na sluiting van de restauratie. Het station was niet zo proper. De ruiten van de brug naar het tweede perron waren bruin beslagen. Op een gegeven moment mocht je die brug niet meer gebruiken omdat die te gevaarlijk werd, je kon er zo doorheen zakken. Die illustratie met dat suikerzakje komt me tamelijk ongeloofwaardig voor. Station Roosendaal en station Driebergen stonden bekend om hun heerlijke koffie. Die van station Zaandam zal niet in de top-tien hebben gestaan. Er was in Zaandam ook geen over die de treinreizigers in de trein koffie verkocht. De conducteurs dwongen respect af en controleerden iedereen. Niemand spuwde hun in het gezicht. De treinen reden op tijd. Iedereen was even arm.
Beste Martin, de stationsrestauratie op station Zaandam was in de jaren 70 van de vorige eeuw goed te doen hoor. Mijn oma en moeder vonden de koffie prima te drinken, en ik vond de chocomel en gevulde koek (voor 50 cent) heerlijk. Heel wat tijd doorgebracht, vooral toen de Hembrug een zoentje had gekregen van een Rus en er maar 1 spoor gebruikt kon worden. In mijn herinnering klaagde niemand, je kon dan ook lekker warm zitten. Moet je nu eens om komen, overal is het koud en kil. Vroeguh, toen Westerkoog nog niet bestond en station Koog aan de Zaan nog gewoon Koog-Bloemwijk heette, stond er in de wachtkamer een potkachel! Ja, echt waar, want de reizigers mochten het niet koud hebben! Ik moest er afgelopen zondag weer aan denken, toen ik weer eens ruim een uur vertraging had en stond te blauwbekken op het station.