Dat de Eikelaan een geval apart is, met een rijke geschiedenis bewijst ons dikke dossier over het jaren twintig straatje.

In 2014 meldden we dat Parteon voor sloop zou gaan van de nummers 1 t/m 40, er werd een petitie gestart door buurtbewoners die liever studenten in de leegstaande huizen zagen, er stonden twee privé-bunkertjes in de tuinen, we volgden de nieuwbouwplannen, de sloop, en we werden stil van een gedicht dat oud-bewoonster Marieke van den Berg op het raam van een van de woninkjes plakte.

Marieke was echter nog niet helemaal klaar met de Eikelaan. Dit weekend mailde ze ons een brief die bestemd is voor de nieuwe bewoners. Wij plaatsen hem 1:1.

Beste nieuwe bewoners van Aan de Laan,

Als voormalig bewoner van de Eikelaan wil ik u hartelijk feliciteren met uw nieuwe woning. Wellicht vindt u het leuk om te lezen hoe wij  ‘op de buurt’ geleefd hebben. (in mijn geval was dat  16 jaar lang).

Wanneer ik nog wel eens mijn oude straat in fiets en zo half door mijn wimpers kijk, staat mijn scheefgezakte witte hoekhuisje nog altijd op mijn netvlies gebrand.
Met een beetje fantasie ruik ik buurvrouw Irma’s koffie (met één zoetje) en de lavendelgeur van Bianca’s was waait in de lentewind over de tuinen heen.
En kijk, daar is buurman Ron; met zijn schortje voor schenkt hij glaasjes rode wijn die tinkelen in de avondzon.
Maar als ik door dit tijdsbeeld heen fiets naar het heden en wat kritischer om mij heen kijk,  zie ik hoe solide de nieuwe huizen aan de Laan gebouwd zijn. Wachtend om ingericht te worden en vastbesloten om net als hun voorgangers een eeuw of langer rechtop te blijven staan.

Het is een mooie nieuwe laan.
Geen enkele vergelijking meer met de scheefgezakte maar karakteristieke buurt die er ooit stond. Maar toch….het zweeft er allemaal nog rond.
Wij oud bewoners hebben een nieuwe plek onder de zon, maar missen de charme van de oude buurt.
Wij weten dat de eenden uit het naburige park u ’s morgens net zo wakker zullen snateren als ze dat bij ons deden en dat de reigers in het voorjaar krijsend hun nesten bouwen in de bomen op het kerkhof.

In de zomer zullen de vleermuizen laat in de nacht om uw hoofd dansen, en schrik niet als bij mist de ‘witte wieven’ over het water  uw kant op komen zweven. Groet ze vriendelijk, ze waaieren vanzelf weer weg.

Ik raad de bewoner van het hoekhuis aan om de struik bamboe die er nog staat weg te halen. Wij woonden in een prachtige, maar onuitroeibare bamboejungle, ooit begonnen met  één kleine struik.

Ach, we  hadden nog wel honderd zomers samen willen zijn, aan die picknicktafel waar van alles werd besproken. We deelden elkaars wel en wee, troostten elkaar bij ziekte, met humor streken we kleine irritatie’s glad en we  accepteerden elkaars eigenaardigheden. En dat werkte, al die jaren lang.

Het voelt nog steeds een beetje alsof we weggejaagd zijn, al weten we natuurlijk wel beter… Want ja, we mochten terug van Parteon. Hoe aardig.
Maar ziet u, we wílden wel, maar de meesten van ons konden niet, niet na vele ingewikkelde berekeningen die te maken hadden met huurverhogingen en inrichten van maagdelijk nieuwe huizen en tuinen, alles wat daarbij komt kijken en dat is veel.
Daarom voelt het toch een beetje alsof we weggejaagd zijn daar. Maar wat is het fijn om op deze jaren terug te kunnen kijken als een mooie episode in onze levens.

Beste nieuwe bewoners, het kan niet anders dan dat er íets van al die positieve energie is blijven hangen op uw Laan. Het dwarrelt daar rond als fijnstof, als een laatste ode aan de oude Eikelaan, het hangt  boven het kerkhof, de sloot, en ver boven de bomen.

Het zweeft boven de (ik gis) grijs betegelde tuinen, kaarsrechte schuttingen en strak ingerichte woningen. Doe er uw voordeel mee, het kost u niets. Pluk het met handenvol uit de lucht en strooi al die fragmentjes  geluk, humor, hoop,  plezier en aandacht voor elkaar,  uit over uw nieuwe bestaan aan de Laan. Dan weten wij zeker dat ook u daar nooit meer weg zou willen gaan.

Ik wens u leuke buren en veel woonplezier toe.

Marieke van den Berg