Gisteravond ontvingen wij mail van Hinke Wieringa-Lier. Zij zocht publiciteit voor een bijtincident.

Nu slaan wij niet op elke vraag aan, maar de onderbouwing maakt dat we ons graag voor dit karretje laten spannen. Wij belden, en ze vertelde haar verhaal.

Op eerste paasdag rond 8:45 uur deed Hinke het wekelijks hardlooprondje dat voert langs de Engewormer in Wormer. Haar vijfjarige dochter had dit keer geen zin om met haar mee te fietsen, dus ze was alleen.

Ter hoogte van het tuincentrum wordt het altijd een beetje spannend omdat de honden die daar het terrein bewaken, doorgaans luidkeels laten merken dat ze niet van passanten gediend zijn. Normaal is het hek waarachter ze blaffen dicht, maar dit keer stond het open.

Hinke wist direct dat het fout zat.

‘Later bedacht ik dat ik misschien in de sloot had moeten springen, maar dan had hij me daar gepakt. Rennen was geen optie, hij was sneller. Ik probeerde eerst nog quasinonchalant door te lopen, maar ik had geen schijn van kans. Het was “kill and attack.”’

De herder van het tuincentrum kwam in razende vaart op haar af, hij greep eerst haar schoen. Daarna lag ze op de grond, terwijl ze zich instinctief klein maakte:

‘Mijn schoen ging uit, hij zat in mijn hiel. Het deed pijn en ik huilde. Hoe lang het duurde weet ik niet, ik had geen besef van tijd. Ik schreeuwde, hij pakte mijn rechterkant, mijn dij, mijn arm…’

De eigenaar van het tuincentrum, de eigenaar van de hond kreeg hem van haar af. Geschrokken vroeg hij of hij een ambulance moest bellen, maar Hinke is geen pieper en de buurvrouw, die afkwam op het intense geschreeuw van Hinke, wilde haar wel in haar auto naar het ziekenhuis brengen. Ondanks al het bloed.

In het ziekenhuis worden de wonden verzorgd, Hinke krijgt onder meer een tetanusinjectie en antibiotica. De kinderen hebben vakantie, maar ze is de dagen erna uitgeput en er komt weinig uit haar handen.

Haar man is inmiddels naar de politie geweest, hij denkt aangifte gedaan te hebben, maar dat blijkt achteraf een melding te zijn. Hinke zoekt contact met de Gemeente Wormerland, omdat ze wil voorkomen dat de hond nog eens kan toeslaan:

‘Deze hond heeft zonder commando aangevallen op de openbare weg, buiten zijn erf. Er is iets tussen niks doen en afmaken. Muilkorf en aanlijnen bijvoorbeeld.’

Gemeente Wormerland heeft laten weten niks te doen. Er is een waarschuwingsbrief naar de eigenaar gegaan, waarin staat dat er pas actie wordt ondernomen bij meer incidenten. Ook is er medeleven van een medewerker:

‘Jammer dat het bijtincident heeft moeten plaatsvinden.’

Ze kan er met haar hoofd niet bij.

‘Voor mij is het te laat, maar stel je voor dat hij een kind te pakken krijgt. Wie neemt de verantwoordelijkheid?’

De eigenaar

De eigenaar van de hond heeft er slapeloze nachten van. Hij geeft aan dat hij direct zelf actie heeft ondernomen.

‘De hond ligt aan de ketting en zal nooit meer loslopen. Ik heb al 27 jaar honden en dit is nog nooit gebeurd!’

Hij hoopt dat hij het slachtoffer binnenkort kan ontmoeten, en hij vindt het afschuwelijk wat er is gebeurd.

De bijtwond in haar hiel

Er zijn meer foto’s, maar deze vonden we al vrij zeggend: ze geven een goed beeld.