We zijn boos, omdat de gemeente is gestopt met het gratis verstrekken van strooizout. Het is typerend voor hoe wij omgaan met risico’s van buitenaf.

Wij willen veilig en probleemloos leven, maar verwachten dat anderen daarvoor zorgen. Of we de straat sneeuwvrij maken, zoals het hoort, hangt af van gratis strooizout.

Door Jaap de Jong

Er is ons al zo veel uit handen genomen dat van de eigen verantwoordelijkheid nog maar een rudiment is overgebleven dat gebrekkig functioneert. Ongemak en risico’s als gevolg van het weer, hebben we abstract gemaakt door ze te vertalen in codes oranje en rood. Die wekken de indruk dat de instanties alles onder controle hebben, omdat ze kleur hebben gekozen. We hoeven zelf niet na te denken over wat ons te doen staat. We koesteren ons in schijnveiligheid.

Daarom zitten we te mokken in een trein die niet rijdt of een auto die lang in de file staat. We winden ons op, omdat we niet lekker kunnen doorkarren en leggen de schuld bij De Ander. Wie kleur bekent, moet ook problemen voorkomen. Wij stellen onze verwachtingen niet bij. Wij stappen toch in de auto, want als iedereen thuisblijft, kan ik op mijn winterbanden rustig de weg op gaan.

Kattige reactie

Wij verwachten van openbaar vervoerders dezelfde prestaties en service als in tijden zonder veiligheidsrisico’s. Wij verwijzen naar landen waar de winterse omstandigheden heftiger zijn en waar alles altijd goed loopt. Argumenten vanuit het niets en zonder onderbouwing. Als je tegenwicht biedt aan die absolute oordelen door te wijzen op de stipte bezorging van de krant ’s ochtends en ’s avonds dan is de kattige reactie: je walst over het probleem heen, je bent ongenuanceerd, de NS faalt als je bij 1 graad vorst en 5 centimeter sneeuw anderhalf uur in de spits nul treinen kunt laten rijden.

Scholieren organiseren een online petitie, omdat zij ijsvrij willen. Alsof het een verworven recht is. IJsvrij als er op de sloten niet meer dan een vliesdun laagje ijs ligt dat het begrip ijs nauwelijks dekt? Hoe bedenk je het. Neem me dit oordeel niet kwalijk, want ik behoor nu eenmaal tot de generatie die anders is opgevoed. Ik ben zo’n ouwe lul waarvoor ze in Wormer een monument in sneeuw hebben opgericht. Als ik ’s avonds voorzichtig aan mijn moeder vroeg of ik morgen niet thuis kon blijven vanwege al die sneeuw dan was het antwoord, heel kortaf: Er is niks aan de hand. Je gaat maar een half uur eerder naar school.

Het is te hopen dat het gauw mooi weer wordt. Dat scheelt een hoop gezeur.