Op 18 maart zijn er naast de verkiezingen voor de Provinciale Staten ook verkiezingen voor waterschappen.

Jaap de Jong vraagt zich af hoe nuttig die verkiezingen eigenlijk zijn. Hij bekijkt de communicatie van het waterschap en hij heeft meer vragen dan antwoorden na lezing: “de verkiezingen komen op mij over als een brevet van onvermogen voor de eigen organisatie en als een pleidooi voor de overbodigheid van waterschapsverkiezingen.”

De Rubriek Orkaan-opinie bevat bijdragen van lezers van De Orkaan.

—

Het Hoogheemraadschap Hollands Noorderkwartier stelt zelf de vraag op haar website die mij ook bezighoudt: waarom waterschapsverkiezingen? De verklaring van de dijkgraaf c.s. is twintig woorden groot: het waterschap moet vaak tegenstrijdige belangen behartigen en door mijn stem uit te brengen kan ik aangeven wat ik belangrijk vind. Waarna een opsomming van kerntaken volgt die duidelijk moet maken dat de organisatie rekening heeft te houden met verschillende, ja zelfs met tegengestelde belangen. Een ontdekking die in de wereld van het management ongetwijfeld is ingeslagen als een bom. Met deze vorm van communicatie beland je geruisloos met een kluit in het riet dat zo karakteristiek is voor de Nederlandse waterhuishouding.

Gruwelijke vergissing
Als het Hoogheemraadschap zou weten wat ik allemaal belangrijk vind dan zou zij mij waarschijnlijk bidden en smeken om mijn stem alsjeblieft maar niet uit te brengen. Als dit het doorslaggevende argument is – andere heb ik niet kunnen vinden – dan moeten de waterschapsverkiezingen op een gruwelijke vergissing berusten. Want er zijn toch heel wat makkelijkere en effectievere methoden beschikbaar om aan de weet te komen wat al die Noord-Hollanders belangrijk vinden? Dan kan je voor het bedrag dat met de verkiezingen, de propagandafilmpjes van de kandidaten en vier jaar overleg is gemoeid, waarschijnlijk wekelijks peilen wat we belangrijk vinden. Krijg je meteen de voortgang in de acceptatie mooi in beeld.

Ik blijf het een wonderlijke vorm van besturen vinden dat een organisatie van hoogwaardige specialisten op het gebied van waterbeheer aan de gebruikers vraagt wat zij belangrijk vinden. Al die deskundigen in Heerhugowaard weten toch precies wat belangrijk is om Noord-Holland Noord droog of een beetje nat te houden? Zo bezien komen de verkiezingen op mij over als een brevet van onvermogen voor de eigen organisatie en als een pleidooi voor de overbodigheid van waterschapsverkiezingen en -overleg.

Gebrek aan respect
Het getuigt bovenal van gebrek aan respect dat de kiezers de afgelopen vier jaar niets hebben vernomen van de gekozenen die namens ons een bijdrage hebben geleverd aan – neem ik aan – de medezeggenschap bij het Hoogheemraadschap. Wat is de inbreng en invloed van de raadsleden geweest? Wat hebben zij allemaal besproken en in mijn belang naar voren gebracht? Waar gingen de discussies over? Wat waren de alternatieven? Wat staat er voor de komende jaren op de agenda? Kortom, hoe heeft de medezeggenschap in Heerhugowaard gefunctioneerd? Ik zou het niet weten. Of die raadsleden hebben niet de moeite genomen om verantwoording af te leggen aan hun kiezers. Of de communicatiespecialisten zijn er niet in geslaagd informatie hierover bereikbaar en toegankelijk te maken voor de kiezers.

Na vier jaar word ik op bijna achteloze wijze opeens geconfronteerd met een kiezerspas, terwijl ik geen benul heb van wie ik zou moeten kiezen en wat voor vlees deze kandidaten in de kuip hebben. Moet ik mij baseren op die veelbelovende filmpjes over de kandidaten die ik bij toeval heb gevonden op www. www.hhnk.nl.? Dat is toch Russische roulette met een wapen van de democratie. Als het vertrouwen in de politiek al gering is dan moet dat bij de waterschapspolitici tot ver beneden NAP zijn gedaald. Tot diep onder de kleilaag die alles tegenhoudt.

In de uitleg over de verkiezingen zadelt Hollands Noorderkwartier mij op met haar dilemma’s. Lekker makkelijk. En dan tot overmaat van ramp ook nog met droge ogen beweren: ‘…dat we in actie moeten komen is duidelijk. Maar welke keuzes we daarbij moeten maken bepaalt ook ú.’ Afschuiven heet dat in onvervalst Nederlands. Enig wantrouwen jegens een organisatie die dit allemaal serieus communiceert, is hier op zijn plaats. Het lijkt mij verstandig om toch maar een stapeltje zandzakken in de schuur klaar te leggen. Want je gaat toch ook een beetje twijfelen aan de droge voeten.