Eens even kijken… onze laatste brief was in 1987. Dat was in een vorig leven. We hebben elkaars nog wel eens gebeld, gemaild en zelfs geappt. Maar een brief dat kwam er niet meer van.
Door: Aag
En hoe komt het nu zo? Ik zag de berichten waarin het stadsarchief vroeg om foto’s, knipsels en dergelijke van de vrouwenbeweging voor een tentoonstelling. Het bleek dus dat ze in het archief niet veel van vrouwenhistorie hadden. Mannengeschiedenis, ja, die hadden ze wel. Ik keek eens in mijn kasten en vond natuurlijk een paar boeken vol herinneringen. Ik werd er ook wel weemoedig van. Er zijn toch ook wel een heel rijtje vrouwen die niet meer onder ons zijn.
Ondertussen sprak ik ook onze oude vriendinnen Leentje en Marieke. Eind tachtigers. Wat was dat leuk. Ze hadden nog allerlei foto’s, nota’s tot en met liedjes uit die tijd. Wat ze ook allebei zeiden was dat ze ondertussen hun partners hebben verloren en zelf lichamelijke gebreken hebben. Het leven is niet altijd gemakkelijk voor ze. Maar door de tentoonstelling zijn ze hun spullen gaan opzoeken en sorteren en haalden ze weer de goede herinneringen op aan die tijd. Ze belden mij op, ik ging er nog eens heen. We hadden er veel plezier om. En zo hebben heel veel vrouwen hun spullen opgezocht en ingeleverd. Nu worden ze opgeslagen in het archief en begint de vrouwengeschiedenis daar te groeien.
In de tentoonstelling kun je het zien. Een werkgroepje samen met het archief heeft het mooi gesorteerd en opgesteld. Natuurlijk is het niet volledig, maar het geeft wel een beeld van die bruisende jaren zeventig en tachtig. Wat kon er veel. Vrouwen die zich gingen ontwikkelen via de VOS- cursus, de Moedermavo en verder. Het duurde nog even, maar toen kwam er toch uitbreiding van kinderopvang. En om te beginnen kon je altijd in het buurthuis terecht. De drempel was laag. De buurthuiswerkers vervulden daar ook wel een belangrijke rol. Ze konden vrouwen uitnodigen voor iets misschien kleins, bijvoorbeeld voor de koffieochtend, maar ook bij problemen wisten ze de weg. Naar het Vrouwencentrum, vrouwenhulpverlening en Tegen haar Wil. Kom daar nu maar eens om.
En wat was er veel: we konden naar het Vrouwencafé in Zaandam, in Wormerveer Krommenie Ook? en in Wormer gebeurde ook het een en ander. De Internationale Vrouwendag in de Speeldoos, moet je je voorstellen. Optredens van de verschillende vrouwencabarets en zelfs wel eens een trainingsweekend weg. Weet je nog dat we zelfverdediging deden in het buurthuis? En demonstreren dat deden we ook. Als ik nu de Vrouwenkranten uit die tijd bekijk zie je daar ook een afspiegeling van. Geweldig ook wat die vrouwen deden. Naast hun soms volledige baan schreven ze artikelen, stencilden, raapten en verspreidden. We zouden er nu een digitale nieuwsbrief van maken.
Tja, de tijd is veranderd. Voor veel hoeven we niet meer te strijden of toch wel? In 1987 waren we bezig de inventaris te verwerven voor het Blijf van mijn Lijfhuis wat toen eindelijk geopend zou worden. Nu zijn we in 2022, ik las kortgeleden in de krant dat de crisisopvang voor slachtoffers van huiselijk geweld vol zit. Slachtoffers moeten op locaties ver buiten de regio worden opgevangen, of zelfs op hotelkamers. Een van de oorzaken is het toegenomen aantal meldingen van huiselijk geweld. Dat is dus helemaal niet veranderd.
Ook denk ik dat er nog steeds meisjes en vrouwen zijn die niet de kans krijgen om zich te ontwikkelen naar wie ze zijn.
Maar Bet, op 8 maart hebben we de bijeenkomst in de Vermaning, de Vertoeving/Verrassing en de Fabriek. Ik verheug mij er op al die vrouwen weer te zien. Een ding, ik hoop wel dat Treutje er is,
groetjes, mogen we al weer zoenen?
