Oud-Zaandijk is op 8 januari een markante bewoonster kwijtgeraakt. Deze week wordt ze gecremeerd. En niemand kan daarbij zijn.

Twee jaar geleden leerden we Jenny kennen, omdat haar bruine hondje King, met zijn lange oren en krullend haar, zooooo schattig was volgens de kinderen. Dagelijks kwam King ons enthousiast begroeten.

Door Arne Doornebal

Toen we op een dag aanboden om ook eens met King te gaan lopen, was er blijdschap aan alle kanten. Jenny was slecht ter been en zij en King kwamen nauwelijks meer op straat. We werden ‘mooi-weer-uitlaters.’ Dat kwam erop neer dat de kinderen bij de speeltuin al afhaakten, waarna ik het rondje uit liep -met plastic zakje en al.

Jenny tobde met haar gezondheid. Haar gehoor ging achteruit en soms kwam ze warrig over. Contact met haar buren had ze niet – ook al wonen ze al 20 jaar naast elkaar. Ze keek altijd goed naar mensen en ik kreeg een waarschuwing als ik er moe uit zag. ‘Niet te hard werken, he?’ De voormalig kapster had altijd wel een advies over mijn haardracht. Één keer werd ik binnen uitgenodigd. Toen vertelde ze warrige verhalen over haar slechte relatie met de buurt, in een brei waaruit het moeilijk was feit van inbeelding te onderscheiden.

Op een zaterdagochtend in december zagen we een ambulance op de parkeerplaats staan – de volgende dag hoorden we dat het om Jenny ging. We worden hiervan op de hoogte gesteld door de buddy – een vrijwilligster die bijspringt met het uitlaten van King. Iedere dag. Waar ik dacht dat onze relatie met Jenny niet veel meer was dan tussen buurtgenoten, bleek dat we voor haar bij de ‘inner circle’ hoorden. Ze heeft -voor zover wij weten- geen kinderen. Broers of zussen kwamen ook niet over de vloer. Naar verluid woonde ze een tijdje samen met een vrouw – maar die is ook al zeker 15 jaar dood.

Wat volgde is een ziekbed van ruim 3 weken in het Zaans Medisch Centrum, waarin een handjevol mensen af en toe op bezoek komt. Eerste Kerstdag, tweede Kerstdag, Nieuwjaarsdag. Wat is er voorgevallen in de afgelopen decennia tussen jou en je buren dat er zelfs tijdens kerstdagen niet met de hand over het hart gestreken wordt?

Nog één dag bracht Jenny door in haar eigen woning, nadat ze me opbelde en vrolijk vertelde dat ze naar huis mocht. Tegen medisch advies in, zouden we later horen. Diezelfde nacht belde ze al op, te warrig om het water te zien dat naast haar stond en ervan overtuigd dat haar huis vol vreemde mensen zat. Ze was te zwak om open te doen.  De volgende dag grepen twee kordate wijkagenten in, en stuurden haar opnieuw naar het ziekenhuis.

Er was nog slechts één ding dat we konden doen, toen de verpleging begin dit jaar aangaf dat het einde naderde. Dezelfde zondagochtend nog zijn we naar het asiel gereden, zodat King zijn baasje nog één keer kon zien. Al heb ik weinig op met honden, de ontmoeting tussen King en zijn stervende baasje – voor wie de hond de rol van naaste familielid was gaan aannemen, zal ik nooit vergeten. Drie dagen later overleed Jenny – terwijl King de rest van zijn dagen voorlopig in het Zaans asiel zal slijten.

Mensen van wie geen familie bekend is worden ‘overgedragen’ aan de gemeente na hun dood, weet ik sinds deze week. Die zoekt of er echt geen nabestaanden blijken te bestaan, regelt iets met je woning en bezit, en checkt of er een uitvaartverzekering is. En is dat -zoals bij Jenny- niet het geval, dan word je gecremeerd. Helemaal alleen.

Dag, lieve Jenny.

____________________________

Op 21 januari zal Jenny worden gecremeerd. Daar voorafgaand is er een kort moment om afscheid te nemen: tussen 10:00 en 10:30. Dit vindt plaats op:  Jan van Scorelstraat 9, 1506 KA Zaandam

De foto boven komt uit het gemeentearchief en toont Zaandijk