Willem ontmoette ik zo’n anderhalf jaar geleden. Het was een grote, stevige kater.
Volgens mij had hij rood moeten zijn, maar zijn vacht had een gekke, onbestemde oranje/witte kleur waardoor het leek alsof hij vaal verwassen was.
Zijn houten Zaans groene huisje staat helemaal aan het begin van ons pad. Toen hij er kwam wonen moest er zoveel aan gebeuren dat er een caravan in de tuin werd gezet om in te wonen zolang zijn huisgenoten aan het klussen en bouwen waren.
Willem kwam uit Amsterdam, en daar was hij een binnenkat. Dat wil zeggen, dat hij niet naar buiten mocht. In Oostzaan mocht- en ging hij los. Hij vormde al snel een standaard welkomstcomité als ik het pad op kwam, en soms schonk hij een koppie.
Via het achterraampje van de caravan ontving de verwassene bezoek. Mijn zwarte kater Onix blinkt niet uit in sociaal gedrag, toch werd hij er innig verstrengeld met Willem betrapt.
Een paar dagen terug sjouwde ik twee zware Dirk-tassen mijn pad op. Willem blokkeerde de weg met in zijn bek een muis. Hij schaamde zich er niet voor. In een reflex liet ik mijn tassen vallen, ik wilde weten of de muis nog te redden was. Willem schrok van mijn reactie en verdween met zijn prooi onder de caravan. De Amsterdamse binnenkat was aardig geïntegreerd.
Gisteren sprak zijn vrouwtje me aan. Ze vertelde dat Willem dood is gereden op de straat die uitkomt op ons pad. Ze stond te klussen op de ladder en had het zien gebeuren: twee wielen over zijn lijf, hij rende door na de klap. In haar armen blies hij de laatste adem uit.
Vorige week verscheen er in Trouw een stuk waarin neurowetenschapper Joseph LeDoux onderbouwt dat huisdieren geen emoties hebben. Ik verbeeld me dat Onix zoekt en aanhankelijker is dan anders. Maar dat kan natuurlijk niet.
Wat afschuwelijk voor debazin van de kat. Ik voelmet haar mee. 4 weken terug moest ik het besluit nemen om de oudste hond, moeder van de tweede hond te laten inslapen. Thuis. Hierna ging de andere hond naast zijn moeder liggen en hij bleef daar liggen wachten. De medewerkster van het crematorium kwam en we gingen mee naar Wormerveer. Daar kreeg de overleden hond een plekje in een mand in een soort huiskamer. Hond zocht een plekje zodathij zijn moedertje kon zien. Na het invullen van het formulier gingenwe naar huis.twee dagen erna gingen we de asbus ophalen en hond liep, nee,rende naar de huiskamer en raakt volkomenvan zijn stuk toen hij daar zijn moedertje niet zag. Ze zou er toch moeten zijn? Hij lietzijn staart zakken en bleef zoeken, mij droevig aankijkend. Nu, vier weken later, als we ergens komen waar we met zijn moeder nog zijn geweest vertoont hij weer steeds datzelfde zoekgedrag. Emoties? Verdriet of?.......... vul maar in. Ik begrijp hem wel.
Misschien geen menselijke emotie, maar zeker emotie. Na mijn verhuizing naar Zaandam is mijn kat buiten de weg kwijtgeraakt. 3 maanden lang zocht ik dag en nacht. Tot ik via social media waar ik een grote zoek campagne was gestart, een tip kreeg over een kat die bij iemand onder het huis verscholen zou zitten. Nooit meer vergeet ik het moment dat ik daar voor dat huis stond zijn naam roepend. Hij schoot luid miauwend door het gat onder de gevel naar buiten en rende op mij af, reken maar dat hij blij was mij te zien. En dat hij waarschijnlijk ook 3 maanden naar mij had gezocht. Sindsdien wijkt hij niet meer van mijn zijde, en echt niet omdat ik toevallig degene ben die hem voert. Nadat ik dit heb meegemaakt geloof ik dat gewoon niet meer.
Fijn dat jij en de kat weer bij elkaar zijn. Hij heeft lang op jou gewacht dus ik geloof wel degelijk dat ook dieren emoties hebben. Groetjes en fijne dag.
Hoi Leintje, ik begrijp je natuurlijk heel erg goed, iedereen kent deze emoties in relatie met mens en dier. Maar als ik nu schets (Ledoux), dat eencelligen (zoals bacterieen, maar vele anderen)op het ene moment zelfstandig kunnen leven, en dan weer in kolonies (samenwerken) waarbij het doel kan zijn: voedsel vinden, voorplanten, bescherming tegen indringers etc. Deze eencelligen, daar ze slechts een cel zijn, hebben geen hersens, noch zenuwcellen (want ze zijn 1 cel). Maar toch hebben ze ook honger en behoefte aan elkaar etc (emotie?). Je kunt het van twee kanten bekijken, dat blijft.
Hoi Merel, ik ben een groot fan van Joseph Ledoux zijn werk. Ik ken het artikel niet, maar heel vaak worden zaken door elkaar gehaald. Het is geen makkelijke kost ook. Waar het vaak al misgaat, is dat we onze 'menselijke' emoties denken te zien in andere dieren, maar het is veel complexer dan dat. Ik ben recent in zijn nieuwste boek begonnen, een absolute aanrader. Gaat over hoe de mens tot 'bewustzijn' is gekomen, wat het is (en niet is). Geredeneerd vanaf het allereerste leven op aarde. Fascinerend.