‘Vreselijk, hier huilt mijn hart echt. Onacceptabel en onbegrijpelijk. Wanneer je de bereidheid verliest om naar elkaar te luisteren en het gesprek aan te gaan, verlies je ook een deel van jezelf. Dat blijkt maar weer want hier verliest iemand zijn hart en zijn verstand!’

Deze woorden zijn niet van mij, maar van Melle Has, want ik wist de letters niet in de juiste volgorde te zetten. Mijn toetsenbord bleef steken bij kutver, en dat is niet eens een woord.

Woensdagochtend kregen we een mail waarin stond wat er gebeurd was aan De Weer in Zaandam.

Uit welke hoek de aanval komt is niet bekend, maar er loopt in Zaanstad een gek rond die de moeite neemt om een hakenkruis te tekenen, een briefje te schrijven, en met een rol plakband en een pot rode verf ’s nachts de straat op te gaan om gericht het huis van een gezin aan te randen.

De familie is geschrokken, verdrietig, verbaasd en ook teleurgesteld: het gebeurde in de omgeving waar ze al jaren thuis zijn.

Via Facebook wordt, onder het bericht over de bedreiging, gesteld dat de wereld rot is, maar dat lijkt mee te vallen. Waar tegengestelde meningen doorgaans scherp worden uitgevochten, sluiten de gelederen zich. Er verschijnen binnen de kortste keren warme steunbetuigingen. En iedereen is het erover eens: dit kan niet.