In 1984 werd het Landelijk Aktie Comité Scholieren (LAKS) opgericht. Daar was ik vanuit MAVO Groen van Prinsterer, vrijwel vanaf het begin bij betrokken.

Toen de leraar maatschappijleer in de klas leerlingen kwam werven die mee konden denken in het verse comité, had hij mijn aandacht: de vergaderingen waren tijdens schooltijd (!) en er werd geld (!) ingegooid voor een treinkaartje naar Utrecht.

Samen met een klasgenoot -waarvan ik de naam niet zal noemen (Irvin)- bereikte ik Utrecht nooit. We deden andere vrij belangrijke maatschappelijke zaken met het geld en de tijd.

Toen plots bleek dat we een verslag moesten inleveren, verzonnen we op mijn zolderkamer in Zaandam de notulen van het LAKS. Daarin namen we de aanbeveling op, om op alle scholen in Nederland aandacht te besteden aan de kunst van de oudhollandse volksdans en aan het Wilhelmus.

De suggesties werden serieus genomen, en voor we het wisten dansten we de Horlepiep bij gym, en werden we door muziekleraar Hovius overhoord over het eerste en zesde couplet van ons volkslied.

Daar moest ik aan denken toen ik gisteren het gemeentearchief van Zaanstad bezocht. De toiletten daar –in het hele stadhuis- worden genderneutraal.

De eerste keer dat in ons land het genderneutrale-toilet in beeld kwam was in 2014. Zo’n honderd scholieren plakten stickers op scholen om de wc’s geslachtloos te maken.

Ik vond het geinig en bestempelde het als Horlepiep, maar binnenkort staat onze verse burgemeester Hamming zijn handen te wassen naast wethouder Rita Visscher die haar make-up bijwerkt en Juliette Rot die nog wat Dettol Sterilon op haar nieuwe neuspiercing druppelt, terwijl raadslid Harm-Jan Egberts zijn zonden overdenkt achter een van deuren.

Ik zal binnenkort notulen inleveren waarin camera’s op het gemeentelijke toilet worden aanbevolen. Dan hebben we direct ook een succesvolle tv-zender in ZNSTD.

Update:

Net ontving ik deze mooi mail van Kirsten Visser. Met haar toestemming plaats ik hem hieronder:

Goeiemorgen Merel!

Zojuist heb ik met een glimlach je stukje over de genderneutrale toiletten gelezen. Ik reageer, omdat ik toch een heel klein beetje een lans voor de genderneutrale toiletten wil breken. Het is een persoonlijke reactie van mij en zeker niet van mij als beheerder van de opvang.

Laat ik voorop stellen dat ik voor genderneutrale toiletten ben, maar niet voor het opheffen van de gescheiden toiletten. In mijn jeugd heb ik wat nare ervaringen opgedaan waardoor ik graag een toilet dat alleen voor vrouwen is bezoek.

Mijn dochter Emma was 3 toen ze een piemel wilde. En niet veel later alleen nog maar jongenskleding. Als ouders dachten wij dat het in de pubertijd nog alle kanten op kon gaan. Dat deed het niet. Toen Emma 10 was bleek ze heel ongelukkig. Ze wilde lang niet vertellen wat er was. Maakte wel aan de lopende band ruzie. Op een ochtend was ik dat zo zat dat ik in haar gezicht schreeuwde dat ik wilde weten wat er was. En zij schreeuwde in mijn gezicht “Ik ben een jongen!”. Dit moment lijkt inmiddels eeuwen geleden. Op haar 13e verjaardag is Emma vertrokken en Sietse (zoals mijn kind nu heet) in ons leven gekomen. Een kind die erg blij is als jongen te kunnen leven, maar nog steeds wel worstelt met het feit dat hij nooit helemaal jongen zal zijn. Hij loopt daar iedere dag tegenaan.

Doordat hij er al lang als jongen uit zag, is ook hij wel eens op de dames wc aangesproken. Meermalen. Maar alleen naar de heren wc durfde hij niet. Dus gingen we samen naar het toilet zodat als iemand er wat van zei ik kon reageren.

Door de genderdysforie van Sietse ben ik in contact gekomen met andere mensen met genderdysforie. Ik gebruik bewust niet de term “transgender”. Ben die term gaan haten. Het zijn mensen en geen attractie. Heb serieus wel eens iemand gehad die ik vertelde over de genderdysforie van Sietse en die persoon reageerde met “Een echte?”. Er zijn veel volwassenen die in transitie gaan en tegen problemen aanlopen. Met name de transvrouw. Die is geboren als man en heeft veel uiterlijke kenmerken van een man. Deze transvrouwen worden met enige regelmaat geweigerd in een damestoilet, maar ook in een herentoilet. Overigens zelfde probleem bij kleedhokjes in winkels. Ik had hier geen weet van voor ik in contact kwam met deze mensen. Terwijl het voor volwassenen heel emotioneel is om in transitie te gaan. Er zijn veel mensen en emoties bij betrokken. Niet zelden raken ze kinderen, vrienden en werk kwijt. En daarom wilde ik toch een klein beetje een lans breken voor de genderneutrale toiletten. Het lijkt voor ons zo iets kleins en misschien wel iets onzinnigs, maar voor de mensen met genderdysforie is het echt heel fijn.

Begrijp me goed, ik val je zeker niet aan. Maar ik merk dat veel mensen niet weten wat het feitelijk betekent om genderdsyforie te hebben. Waar die mensen tegenaan lopen. De verhalen raken mij heel diep en ik ben zo dankbaar dat mijn kind als kind al in transitie kan. Met liefde kom ik daarom af en toe op voor de zaken die mensen met genderdysforie raken.

Groetjes,
Kirsten Visser