Het thema van de Nationale Poëzieweek (28-1 t/m 3-2-2021) was dit jaar ‘Samen’. 
De Zaanse Poëzieweek gebruikte het motto ‘Schrijf SAMEN in Zaanstad’ in het kader waarvan ik uitgenodigd werd door Ellis van Atten, stadsdichter van Zaanstad, en de Stichting ‘ZPINK Woordkunst’, om daar aan deel te nemen. Omdat ik het altijd goed en belangrijk vind om meer bekendheid en aandacht aan poëzie te geven, stuurde ik twee gedichten in.

Gedichten schrijven doe ik al vanaf mijn kind-zijn. Heimelijk, dat wel, want die schrijfsels van mij hoefde niemand te lezen. Ik herinner me dat ik op de lagere school in de 6e klas een beetje voor me uit zat te dromen toen het begon te sneeuwen. Ik werd er lyrisch van en beschreef op papier het vallen van de dwarrelende sneeuwvlokjes. Ineens stond de meester achter me en trok het papier onder mijn pen weg. Ik voelde me betrapt en wachtte op een uitbrander. In plaats daarvan las hij rustig mijn gedichtje, gaf het aan me terug en zei: 
“heel mooi, maak het maar af dan plaatsen we het in de schoolkrant.” 

Toen ik donderdag jl. een bericht kreeg dat ik een prijs had gewonnen, er waren 61 inzendingen, was ik verrast maar ook verbaasd want ik wist niet echt dat het om een wedstrijd ging. Maar leuk natuurlijk! En wat mijn prijs is weet ik nog niet…

Mijn gedicht ‘Verwondering’ is samengesteld uit 8 Haiku’s. Een Haiku is een gedichtje van 
drie regels van 5-7-5 lettergrepen, dus 17 totaal. Het noodzaakt je dus tot beperking en eenvoud maar wel op zo’n manier dat het aanspreekt en waar het ‘minder is meer’ mag zijn.  Ik vind het fijn om ze te creëren, een uitdaging! 
En ik kan iedereen met een schrijf-adertje aanraden om het ook eens te proberen, rust en inspiratie genoeg in deze tijd, lijkt mij…
Om een aantal Haiku’s samen te stellen tot één gedicht is niet bepaald gebruikelijk, maar het juryrapport meldde mij hierover: “verlangend gedicht in Haikuvorm. Sterk hoe de haiku’s samenkomen en een geheel gaan vormen.”

Voor de titel van deze column ontstond ook een Haiku:

Recht vanuit je hart
als je dicht ben je open
fijn om dat te zijn…

Decennia geleden werden er op maandag poëzie avonden georganiseerd in “Het Paleis op de Dam” in Zaandam. De eerste horeca gelegenheid op rij ná Abassi Perzische tapijten en Kruit Woninginrichting. Bijzondere avonden in een sfeervolle ambiance waar je naar elkaars proza c.q. taaluitingen kon luisteren, soms met een glimlach en soms met een traan.

Spreken bij een uitvaartplechtigheid doe ik altijd in dichtvorm; je kan er respectvol mee door laagjes van emotie gaan zonder in herhaling te vervallen. 

Af en toe heb ik ze weer in mijn handen, de vele bloknootjes, schrijfboekjes, de ouderwetse groene schoolcahiers en de losse rijmsels en schrijfsels. Alles handgeschreven natuurlijk, ik ben ooit begonnen met het digitaliseren ervan maar ik mis dan wel de charme van de oude schriftjes. Eén ding weet ik zeker, van poëzie schrijven kun je houden maar rijk zal je er nooit van worden…

Verwondering

Dromend ontwaken
maar met gesloten ogen
de nieuwe dag zien…

Stilte is hoorbaar
als je iemand zo erg mist
die zo druk niet was…

Stam met witte kroon
nu door een zachte winter
vroege laatbloeier…

Meeuw zweeft op de wind
toont een zorgeloos schouwspel
morgen is er al…

Je schaduw als gezel
en nog steeds niet weten
wat voor kleur hij heeft…

De zon gaat onder
reflectie in de spiegel
tot die ook verstilt…

Morgen weer een dag
die je graag samen beleeft
met wie je lief is…

Wij zullen sterk zijn
elkaar helpen volhouden
straks dansen we weer…
 
*Ruth*