Wat een week! Met alle restricties waarmee we nu al bijna een jaar moeten leven deed ineens afgelopen zondag 7 februari de echte Koning Winter, gehuld in code rood, zijn intrede in ons land met ijzel, sneeuw en vorst, waardoor alles en iedereen in rep en roer was, er nog meer beperkingen kwamen (dubbelop), waarmee we in mum van tijd moesten dealen.

Het was allemaal nog niet zo erg geweest ware het niet dat dit alles gepaard ging met een ijskoude oostenwind, gelijk een Siberische sneeuwstorm en voor velen herinnerend aan de legendarische winter van 1979.
Hoefde je de deur niet uit dan ging je niet mits je de uitdaging van een nostalgisch gierende winterwandeling-gevoel niet wilde ontberen en fier door de flink opgewaaide sneeuwduinen wilde ploegen. Terwijl door het opvriezen van de spoorrails het treinverkeer in het hele land compleet plat lag!

Maandag was de wind wat geluwd maar sneeuwde het nog wel de hele dag. De normaal in deze periode naar het licht popelende sneeuwklokjes en krokusjes werden de kop ingedrukt en vooraf was al aangekondigd dat de krant niet in de bus zou komen en de bezorging van de post en pakketten langer op zich zou laten wachten. De basisscholen die eigenlijk maandag weer zouden opengaan bleven dicht voor de veiligheid en het openbaar vervoer kwam weer mondjesmaat op gang, terwijl de gladheidsbestrijders zich een slag in de rondte werkten met het schuiven en strooien van de wegen. 

Voordeeltje in ons persoonlijke leven was dat we door de vorstverlet niet de hele week om 7 uur ’s morgens wakker werden geschud door de enorme shovel en de geluiden van alle andere bouwwerkzaamheden van heel nabij aan de Zaan. 

En dan gaat het over de gestaag vorderende nieuwbouw achter de oude ABN Amro Bank en het sinds eind januari bouwrijp maken van het terrein Westzijde 124/126. 
Het prachtige wilde stukje land en laatste doorkijkje naar de Zaan waarover ik in juli 2020 mijn column: ‘Berenklauwbos aan de Zaan’ schreef, is nu dan toch echt historie…

Inmiddels zijn de schaatsen, sneeuwschoenen, sleetjes, sneeuwschuivers, etc. uit schuurtjes en/of van zolder gehaald, hetzij met spoed aangeschaft voor de sneeuw- en ijspret. Want gesleed en geschaatst moet er worden, sneeuwpoppen moeten gemaakt en mensen in badkleding willen zich rollebollend in de sneeuw op foto laten vastleggen. Evenals de winterzwemmers die na de jaarlijkse hype van de nieuwjaarduik graag een plonsje blijven maken in het ijskoude water van kanaal, meer of plas.  

Woensdag lag er een vlies op de Zaan en ik zag de watervogels gebruik maken van het  strandje dat was ontstaan bij het bouwterrein. Ik kijk er op en maak regelmatig foto’s van de  veranderingen. Ik zag voorheen altijd de aalscholvers met de typerende gespreide vleugels op de paaltjes staan bij het steigertje. Nu zowel steiger als paaltjes zijn weg gehapt door de shovel, zag ik ze steeds onrustig zoeken. Nu de bouw plat ligt komen ze terug en kunnen  even genieten van de rust…

De feestverlichting in het centrum van Zaandam is woensdag ook verwijderd, ik zag het liggen in de Westzijde en dacht: “dat is een avondklok-lichtpuntje minder voor De Orkaan…”

Zoveel mogelijk lopen, dat is wat wij graag doen en de allermooiste winterdag was donderdag, koud maar met een heerlijk zonnetje erbij en een strakblauwe lucht. 
In de parken die we bezoeken zien we de dichtgevroren vijvers die vooral kinderen onnoemelijk veel plezier bezorgen om zich op uit te leven met hun sleetjes en eerste schaatspogingen. 

Een echte winter, het is machtig en prachtig, het maakt mensen blij, je hoort het iedereen zeggen: “het is weer eens wat anders om over te hebben” maar ook boos, bijvoorbeeld vanwege het niet door kunnen gaan van de Elfstedentocht, want dit zei Elfstedenvoorzitter Wiebe Wieling: “met de huidige coronamaatregelen is het simpelweg onmogelijk, hoe moeten we 200 kilometer ijs in de gaten houden?” 

Deze onverwachte wonderwinter bracht ons allen, met alle voor- en nadelen van dien, in een gedenkwaardige witte bubbel. En we moesten constateren dat de ‘avondklok’ die uitgesteld werd tot en met 2 maart, ineens helemaal geen probleem meer was want wie waagde zich nog ’s avonds buiten de deur in deze ijzige koude..?

De wereld waarin wij nu leven, we moeten het volhouden en ons aanpassen, het kan dooien, het kan vriezen, het is vaak hartstikke dubbelop, maar goed komt het zeker!

*Ruth*