Afgelopen week zag ik een Nederlandse film op tv met de welsprekende titel: ‘De kuthoer’.

Geen fraai woord, dat vind ik ook, maar wel een van de ‘populairste’ scheldwoorden op sociale media. En daar ging nou net de film over. Over een columniste voor de Volkskrant, Femke Boot (gespeeld door actrice Katja Herbers) en wat de vreselijke haatberichten die ze dagelijks op sociale media over zich heen kreeg, met haar deden.

In een talkshow waarvoor ze uitgenodigd was pleitte ze vurig voor meer fatsoen op sociale media en verkondigde dat ze het hoog tijd vond voor verandering. Maar door die uitspraken ging alles zich nog meer tegen haar keren; de internettrollen gingen nu helemaal los!
Ze schreef dan weliswaar columns voor een bekende Nederlandse krant (waarvan we in de film helaas geen enkel fragmentje te lezen kregen) en was vanwege haar schrijftalent gevraagd om een boek te schrijven, dat maar niet van de grond wilde komen, ze raakte toch steeds meer gefrustreerd en woedend door alle negativiteit die dagelijks op haar af kwam.
Dan komt ze tot een waanzinnig besluit: ze wil wraak!

Tot zover is alles best herkenbaar want wie op sociale media zit komt het vast ook regelmatig tegen: het stelselmatig afbranden van wie of wat niet leuk gevonden wordt in de media of waarmee men het niet eens is.

Ik lees graag columns, in de Zaanse kranten maar ook in landelijke bladen en in magazines. Voordeel daarvan is dat ze nooit erg lang zijn, dat maakt het prettig leesbaar.
Reageren op een column of artikel kan altijd door een brief c.q. mail te sturen naar desbetreffende krant of tijdschrift en dan wordt het, mits in beschaafde taal, wel geplaatst of op verzoek doorgestuurd naar degene voor wie het bestemd is.

Op sociale media schrijven bepaalde mensen, tegenwoordig ook wel reaguurders genoemd, vaak onder een pseudoniem oftewel schuilnaam en dan kan zo’n naam makkelijk gebruikt worden voor de publieke ruimte. Helaas ook misbruikt. Nooit zal ik bevatten waarom mensen die anonimiteit aangrijpen om digitaal los te gaan op het doen en laten van anderen. Om voor hen meestal totaal vreemde mensen te kwetsen door ze uit te schelden, te beledigen en zelfs ziekte- en doodsverwensingen naar hen te ventileren. Is dat jaloezie, verveling, frustratie of zijn ze zelf nogal mislukt in de maatschappij?

De filmmakers hebben dit thema aangegrepen om er een satirisch horrorverhaal van te maken. De negatieve aandacht die de columniste krijgt maken haar tot een psychopaat die nog maar één ding wil: de trollen, het blijken toevallig allemaal mannen te zijn, moeten dood! En van elk slachtoffer gaat er dan een afgehakte middelvinger als trofee in de diepvries bij de doperwtjes. Door deze acties gaat de opdracht om haar eerste boek te schrijven als een speer, ze haalt de deadline en op het aller hysterische nippertje ook haar feestelijke boekpresentatie. De rest mogen we zelf bedenken. Maar natuurlijk ben ik het helemaal eens met wat Femke Boot zegt aan het begin van de film:
“Waarom kunnen wij niet gewoon vriéndelijk van mening verschillen?”

*Ruth*