In 2015 ontdekten we dat er Zaankanters bestaan die zonder de Zaan kunnen leven. Ze verhuisden naar een – soms heel ver – buitenland voor de liefde, het avontuur of voor werk.

Als een ware Derk Bolt spoorden we* ze op om hun schedel te lichten. Wat bewoog hen om de Zaan de rug toe te keren? En hoe schrijnend is het gemis?

Anno 2020 is de wereld veranderd, en na vijf jaar vonden we het tijd om bij te praten.

Vandaag doen we dat met:

Yolande Ossen

Weer terug in de Zaan zeker?

Ik woon nog steeds waar ik 5 jaar geleden ook al woonde. Ik vind het geen ontzettend mooie buurt, maar het is wel in een rustige straat en ik ken wat mensen in de buurt. Dat is fijn.

Wat is er veranderd en gebeurd sinds toen? 

Sinds ik 5 jaar geleden in de Orkaan was, heeft het Brexit referendum plaatsgevonden, en Boris Johnson “got Brexit done”. Mijn huidige werkgever had The European Medicines Agency als grote klant, maar nu niet meer omdat de EMA naar Amsterdam zijn verhuisd. Brexit heeft dus een flinke verandering teweeggebracht op mijn werk, maar daarbuiten vind ik de gedachte dat ongeveer de helft van de bevolking kennelijk vindt dat ik hier niet zou moeten wonen ook niet prettig.

Hoe ervaar je de ‘corona-tijd’?

Vanwege de coronacrisis werk ik sinds halverwege maart alleen nog maar thuis, daarvoor werkte ik twee dagen per week thuis en drie dagen per week in hetcentrum van Londen. Ik vond het voorheen wel leuk om in het centrum van de stad te werken, maar nu ben ik blij dat ik veilig thuis kan blijven.

Mijn kinderen hoeven ook niet naar school. Gelukkig zijn ze oud genoeg om zelfstandig aan hun schoolwerk te kunnen werken, want anders zou thuis werken voor mij wel heel erg moeilijk worden. Door de crisis zijn mijn werkuren verminderd, en een deel van mijn collega’s zijn sinds eind maart “on furlough” wat betekent dat ze helemaal niet meer werken en dat mijn werkgever een subsidie van de overheid krijgt om hun salarissen te betalen. Dit is maar een tijdelijke oplossing en het kan niet eeuwig zo doorgaan, en dus is er veel onzekerheid over hoe het allemaal verder zal gaan op mijn werk.

In het begin van de crisis volgde ik het nieuws wel heel erg veel, maar nu kan ik wel zonder de dagelijkse persconferenties waarin ministers doen alsof ze al heel vroeg uitstekende maatregelen getroffen hebben. Ik had voor deze maand een reis naar Palermo gepland en die is natuurlijk niet doorgegaan.

Het ergste aan de corona-crisis is voor mij het leed waar ik in het nieuws over lees en de vrees dat mensen van wie ik hou ziek zullen worden. Ik vind eigenlijk ik dat ik persoonlijk tot nu toe niet al te zwaar getroffen ben, ik zie wel duidelijk om mij heen dat veel mensen het veel zwaarder hebben in deze corona-tijd.

Mis je de Zaan?

Ja, ik mis de Zaanstreek wel af en toe. Er zijn veel leuke huisjes aan leuke watertjes en er zijn veel sportfaciliteiten. Je kunt makkelijk de stad in en je kunt net zo makkelijk een fietstocht door een landelijke omgeving maken.

De groeten aan

Ik doe de groeten aan Sandra Looren de Jong en Ingrid van Straten!

*Sandra Looren de Jong verrichte veel speurwerk voor deze rubriek 5 jaar geleden.