Atilla, zijn vrouw Gülcan en hun twee kinderen komen uit Turkije. Zij zijn als politieke vluchtelingen naar Nederland gekomen. Het gezin woont sinds drie jaar samen in Zaandijk. 

In 2023 kreeg de Zaanstreek er afgerond 10.500 nieuwe inwoners bij. De verhuisstroom naar de streek is in de afgelopen twintig jaar meer dan verdubbeld. In deze rubriek gaat De Orkaan op zoek naar de gezichten achter de verhuisstroom; wie zijn deze import-Zaankanters? 

Vanwege de politieke situatie in Turkije vlucht Gülcan vijf jaar geleden naar Nederland. ‘Niemand wil zijn eigen land verlaten, maar ik had geen keuze. Ik wilde samen met mijn gezin in vrijheid leven.’ 

In Nederland komt Gülcan in een asielzoekerscentrum (azc) terecht. ‘Mijn jongste zoon vond dat erg lastig. In Turkije had hij een druk sociaal leven en veel hobby’s. Toen wij in het azc kwamen wonen, werd hij heel somber. Hij had moeite met vrienden maken en lag alleen maar op bed.’ 

Na twee jaar krijgt Gülcan een verblijfsvergunning en wordt zij aan een woning in Zaandijk geholpen. Atilla is op dat moment nog in Turkije. Ondanks de verdrietige situatie probeert Gülcan er het beste van te maken.

‘Om kennis te maken met onze nieuwe buren heb ik op acht verdiepingen van de flat kaartjes in de brievenbussen gedaan.’ 

Zo’n anderhalf jaar later komt ook Atilla naar Nederland en wordt het gezin herenigd. ‘Turkije is een onveilig land voor ons, dus ik ben heel blij dat wij nu hier wonen,’ zegt Atilla. Hij woont inmiddels drieënhalf jaar in Nederland. ‘Het is moeilijk om een nieuw leven op te bouwen in een vreemd land. We moeten hard werken en snel de Nederlandse taal leren. Ik oefen iedere dag.’ 

Gülcan is blij met alle initiatieven voor nieuwkomers in de streek.

‘Dankzij het azc heb ik vriendinnen op verschillende plekken in Nederland. Zij vertellen mij altijd hoeveel geluk ik heb met zoveel Taalcafés in de buurt. Ik ben langs alle Taalcafés in de Zaanstreek geweest.’ 

In Turkije was Atilla 23 jaar lang werkzaam als natuurkundedocent op een universiteit. Nu werkt hij als technisch onderwijsassistent, maar Atilla hoopt uiteindelijk zijn oude functie weer te kunnen beoefenen.

‘Taal blijft een barrière. Tijdens mijn werk kan ik mezelf soms niet goed verwoorden of reageer ik traag. Gelukkig zijn mijn collega’s heel aardig en geduldig met mij. Op de werkvloer voel ik me echt thuis.’ 

Gülcan heeft vrijwilligerswerk gedaan bij de kinderboerderij en op een school. Nu doet zij dat bij Stichting Animo, een organisatie die de diverse bevolkingsgroepen binnen de Zaanstreek bij elkaar wil brengen. ‘Wij delen bijvoorbeeld soep uit; organiseren buurtactiviteiten of geven taalcursussen. Ik vind het leuk om te doen en het helpt mij om mijn Nederlands te verbeteren.’ Daarnaast werkt Gülcan als verpleegkundige.  

Atilla en Gülcan hebben een zware periode achter de rug. Het is nog altijd niet makkelijk; ze missen hun familie uit Turkije. ‘Mijn moeder is bijna 85 jaar oud. Als zij komt te overlijden, kan ik niet naar haar toe. Dat is heel erg lastig,’ vertelt Gülcan. 

Desondanks houdt het stel goede moed:

‘Wij houden van Nederland. We willen integreren en bijdragen aan de maatschappij.’

Met hun jongste zoon gaat het gelukkig al wat beter, maar het blijft lastig voor hem. De oudste zoon van Atilla en Gülcan studeert aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Daar heeft hij het naar zijn zin met fijne docenten en klasgenoten. 

Het gezin is blij met de buurt. ‘Het is hier rustig, de omgeving is groen en er wonen mensen met verschillende afkomsten.’ Gülcan verstuurt ieder jaar kaartjes met Pasen, Kerst en Suikerfeest. Inmiddels heeft ze warm contact met een aantal buren.

Zaanse schatten volgens Atilla en Gülcan

• ‘Het is leuk dat wij zo dicht bij de Zaanse Schans wonen. We maken daar graag een wandeling in de zomer. Er staan mooie molens en typisch Zaanse huisjes.’ 

• ‘Bij restaurant Ta-ka kan je traditioneel Turks ontbijten; kuymak is gefrituurde kaas en maismeel. Als ik mijn geboorteland mis, ga ik daar graag heen,’ zegt Gülcan.
• ‘De Bieb in Zaandam organiseert leuke activiteiten. Laatst was er een voorleesmiddag door vrijwilligers in hun eigen taal. Ik las een Turks kinderboek voor,’ vertelt Atilla. 

Door: Mila Lange.