De gemeente Zaanstad wil de instroom in de wijken Poelenburg, Peldersveld, Kogerveldwijk, Rosmolenwijk en Zaandam-zuid nog verder gaan ‘monitoren’.

Nieuwe bewoners in pakweg tweeënvijftig geselecteerde straten, lees: wooncomplexen, dienen te bewijzen dat ze een ‘eigen’ inkomen hebben uit werk, AOW of (pre-)pensioen. Daarnaast wordt er gekeken of je ‘iets achter je naam hebt staan’, strafrechtelijk gezien.

Al sinds 2018 is het moeilijk om in Poelenburg of Peldersveld te huren voor mensen met een uitkering. De armlastige gemeente kan er natuurlijk niet nog meer ‘vaste klantjes’ bij hebben. De verantwoordelijke wethouder Harrie van der Laan houdt van aanpakken. Daarnaast is de botte bijl hem niet vreemd.

Harrie:

‘Als je veel mensen bij elkaar hebt die in sociale huurwoningen wonen en allemaal aan de onderkant van de samenleving zitten – want die wonen nu eenmaal in sociale huurwoningen -, dan krijg je de problemen vanzelf boven water en die willen we natuurlijk niet.’

‘Iets boven water krijgen’, betekent juist dat een verborgen probleem aan het licht komt. Is dat niet de bedoeling? Een verhaspeling waarschijnlijk, een grammaticaal zwakke zin. Maar de bijzin over de ‘onderkant van de samenleving’ is op z’n zachtst wat ongelukkig.

Ik denk aan alle welwillende, gewone burgers, die toevallig niet zo’n dikke portefeuille hebben als Harrie: wonen, zorg, ouderenbeleid, actief burgerschap, buurthuizen en dienstverlening.

In mijn Zaanse buurt, om er een paar te noemen: een verpleegster,  postbezorger, een leraar, medewerker kinderopvang en een treinconducteur. ‘Allemaal’ in een sociale huurwoning. Kennelijk ergens in de onderste la van Harries kastenstelsel. (‘Ja, zo bedoelde ik het niet.’ Aha.)

Ooit stond ik wat bruine blaadjes uit mijn geveltuintje te trekken, toen een mij min of meer bekende zakenpief voor mijn deur stopte, het raampje van zijn SUV opendrukte en vroeg of ik aldaar woonde. Ik beaamde dat, noodde hem binnen, maar in opperste verbazing riep hij:

‘Maar dat is een huurhuis!’  

Ja, nou en? Ik nam het, ongesubsidieerd beroepsgrapjas, volgens Harrie eveneens aan de zelfkant, toen alvast op voor al mijn mede-proletariërs, toen, nu en in de toekomst:

‘Nee, hoor, geleased, net als die dikke bak van jou!’

Wat blinkt is voor het ogenblik geboren / Het echte gaat in eeuwen niet verloren. (Goethe)

Het is lastig in deze maatschappij van overconsumptie, maar laat geld je nooit in de macht krijgen.

En even tussendoor: de politiek is verworden tot een techniek om macht te verkrijgen en te behouden, maar macht kan nooit een doel op zich zijn, het is per definitie niet meer dan een middel.

De zakenpief eet tegenwoordig trouwens regelmatig mee met een koppel in een sociale huurwoning omdat hij na het betalen van de hypotheeklasten, de onroerendgoedbelasting et cetera voor zijn asociaal grote villa, eigenlijk nog maar nauwelijks geld over heeft voor de boodschappen.

Groeten uit de onderste la,

Guus Bauer (van alles voor en achter de naam)