Na jaren van zwerven staat hij er weer. Niet waar hij ooit begon, niet waar hij eindigen moest, maar aan de rand. De houten kikker van Westzaan heeft opnieuw een plek gekregen. Dit keer bij het beweegpark tegenover dorpshuis De Kwaker. Semi-permanent. Een woord dat bij kikker geen rust geeft, want zijn geschiedenis leert: niets is ooit echt vast.

Zijn verhaal begon ooit bij de ingang van het Pont Meyerterrein aan het Zuideinde. Daar stond hij als welkomssymbool, geschonken door houtfabriek Pont Meyer aan Westzaan. Groot, vriendelijk, herkenbaar. Een beeld dat meteen vertelde waar je was: in het kikkerdorp. Later verhuisde hij naar de Middel, bij de A8. Minder idyllisch, maar nog altijd zichtbaar.

Daar ging het mis.

Verdreven

Vandalisme volgde. De kikker werd beschadigd, met vuur bewerkt, verdreven. Kikker begreep het niet: hij had niemand ooit kwaad gedaan.

Daarna begon het lange niets. Opslag. Verplaatsingen. Onduidelijkheid. Soms was er hoop. Dan dook hij op in plannen, maar steeds verdween hij uit beeld. De kikker werd een symbool van iets wat Westzaan wel wilde koesteren, maar niet goed wist waar te laten.

Met de plannen voor het beweegpark aan de J.J. Allanstraat kwam er opnieuw perspectief. Een park met toestellen en groen. Een plek voor ontmoeting, beweging en ontspanning. En, zo klonk het, eindelijk ook een stek voor kikker.

Ruud Meijer van Meijer Boomverzorging ontfermde zich over hem. Hij verzorgde een massage, manicure, pedicure en bracht hem terug in zijn oude vorm. Een heerlijk gebaar! 

En nu staat hij er. Aan de rand van het park.

Hij is dankbaar, dat wel. Gerust. Na opslag en onzekerheid is zonlicht een geschenk. Hij ziet mensen bewegen, honden rennen, kinderen spelen. Westzaan leeft weer om hem heen. Maar het voelt ook wrang. Het beweegpark nodigt uit tot actie, tot springen, tot rekken en strekken. Kikker kijkt toe. Zijn poten blijven waar ze zijn. Vast, houterig, stil en stram.

Hij hoort mensen zeggen: ‘Hij staat er weer.’ Hij wordt beklommen en hij laat het gebeuren. Hij kijkt. Hij wacht op wat de toekomst hem brengt. 

Door: Merel Kan met hulp van het Orkaan-archief, informatie en foto van Rob Wils en (foto helemaal boven) van Piet Bakker.