Namens De Orkaan kregen stagiar Pim Ulle (cameraman) en ik vorige week voor het eerst te maken met de UEFA. De niet bepaald door positiviteit omringde voetbalbond had ons toegelaten bij de finales van de Youth League, waar ook AZ aan mee zou doen.

In de auto op weg naar Zwitserland namen we ons één ding voor: laat je nou niet beïnvloeden door wat er allemaal al over de UEFA gezegd is, maar ga er met een frisse blik in.

Afgelopen maandagavond was de finale van die door de bond georganiseerde Youth League. Zonder AZ en daarom ook zonder ons, maar met FC Barcelona en Trabzonspor. En Luis Figo, die op de tribune zat. De Portugees die zo’n beetje in ieder relevant stadion van Europa scoorde of voorbereidde. Ik ben benieuwd wat hij dacht toen hij het ‘Colovray Sports Centre’ in Nyon opliep.

Dat was allemaal maandag. Beginnen deed het voor ons dus al eerder. Op de donderdag daarvoor, tijdens de afsluitende training van de AZ-talenten.

Vanuit ons hotelletje net over de grens in Frankrijk – want goedkoper dan Zwitserland en bij De Orkaan moet het op een koopje – koersten we richting het UEFA-domein aan het Meer van Genève. Bij aankomst zagen we meteen veel witte tenten en opgezette hokjes. Alsof er een soort foodfestival was georganiseerd in een van de rijkste buurten van Zwitserland.

Het bleken media-tenten en locaties voor ‘food and beverages’. Het complex is normaalgesproken de thuisbasis van voetbalclub Stade Nyonnais, een laagvlieger op het tweede Zwitserse niveau, en had dus wat extra aankleding nodig.

‘Danger’

De training was nog niet begonnen, dus namen we eerst maar even een kijkje bij de hoofdtribune. Veel langer dan een minuut duurde het niet voor we werden opgemerkt. Pas de accréditation? Wegwezen. Het opzetten van de food and beverage-tent was blijkbaar strikt geheim.

In een kamertje achter een deur met daarop de tekst ‘Danger, chien qui aboie!’ (vrij vertaald: ‘Gevaar, blaffende honden’) zouden we onze accreditatie kunnen ophalen. Uit dat kamertje kwam inderdaad een blaffend wezen. Het was alleen geen hond, het kon praten: ‘De l’accréditation? Non, je ne le suis pas!’ Boem, deur dicht.

Paul Brandenburg, Hoofd Jeugdopleiding bij AZ, vertelde ons kort daarna – op wat vriendelijkere toon – dat de training iets eerder ging beginnen. En inderdaad, op een veld achteraf kwamen spelers en staf het gras op.

Over dat gras overigens nul geklaag. Geweldig was het hoe dat er tussen de nog licht besneeuwde Zwitserse bergtoppen bij lag. Om het trainingsveld liep dan wel weer een atletiekbaan, waar tijdens de training hobbyisten overheen slenterden, maar dat zij de bond vergeven. Trainen leek er op de echte grasmat net zo goed gedaan te kunnen worden als in Wijdewormer. En na wat brutaliteit van NH Sport, mocht het journaille zelfs nog op de atletiekbaan staan om de training vast te leggen.

Ruimte voor het opnemen van stand-ups was er daarna ook genoeg. Het zonnetje was inmiddels doorgekomen, het water van het beroemde meer blonk op de achtergrond. Zowaar kwamen de tribunes en gebouwtjes op het complex er ook nog vrij aardig uit (zonder zonnetje was het armoe troef).

Car free

Goed, de eerste dag zat er op. Op naar vrijdag: ‘matchday’. De UEFA had het hele gebeuren bestempeld als een ‘car free-event’, maar in het mediadocument dat naar alle journalisten gestuurd werd, stond wel een parkeerplaats gemarkeerd. Heerlijk dichtbij, vooral voor Pim en zijn apparatuur lekker. Maar, in tegenstelling tot een dag eerder, was voor die parkeerplaats nu alleen wel een ‘P-accreditatie’ nodig. Die hadden we, net als die voor op de tribune, nog altijd niet in ons bezit.

Weer een lang, onverstaanbaar Frans betoog verder, leek de conclusie dat we toch echt ergens ander heen moesten met la voiture. Deze plaatsen waren gereserveerd voor een iets hoger slag. Toen ik later Luis Figo op de tribune zag zitten, nam ik daar met terugwerkende kracht genoegen mee.

Parkeren werd een zoektocht, en tegen de tijd dat we een uur later bij het complex aankwamen, begonnen we het zowaar een beetje als ‘cult’ te ervaren. Het hokje waar de accreditaties opgehaald moesten worden… prachtig. Ook waren er talloze fans van Trabzonspor (dat speelde in de eerste halve finale van de dag) die het cult-stempel mochten dragen. Later zou wel blijken dat de UEFA ook hun aanwezigheid wat had onderschat. Hoe dan ook, Pim vond zijn beloning voor de lange wandeling vanaf de afgelegen parkeerplaats, in de mediatent. Tafels vol met eten en drinken. Eerlijk is eerlijk, dáár had de bond dan wel weer goed over nagedacht.

Vanaf nu kon er weinig meer misgaan. Dachten we.

Pim bleek de verkeerde accreditatie te hebben gekregen en niemand van de honderd UEFA-aanwezigen kon hem daarmee helpen. AZ-persvoorlichter Sara Haverkamp en een (volgens Pim) ‘vriendelijke, kale, UEFA-man’ zorgden er uiteindelijk toch voor dat ook De Orkaan plaats mocht nemen aan de rand van het veld om de wedstrijd zo goed mogelijk in beeld te brengen.

AZ werd in de negentig minuten die volgden uitgeschakeld. Vanwege een makkelijk gegeven penalty door een door de UEFA aangestelde…. Oké, zover zal ik niet gaan.

Fermé

Vrolijk waren de AZ’ers na afloop alles behalve. Ook de journalisten niet, trouwens. Natuurlijk, altijd objectief. Maar deze uitschakeling betekende ook voor hen een rechtstreeks ticket naar huis.

De UEFA besloot er nog een schepje bovenop te doen. Een half uur na het laatste fluitsignaal werd de mediatent opgedoekt. 20.30 is 20.30 uur (de wedstrijd was rond 20.00 uur afgefloten). De interviews waren niet afgerond, laat staan verwerkt. Ergens achteraf en dan nog eens achteraf mochten we het afmaken. Gelukkig konden we VI’s cameralamp lenen, waarvoor nog dank.

Dat interviewen in de bosjes achter een gesloten hek, het armoedige complex, het contrast met de prachtige omgeving, het met cult vervulde accreditatiehokje. Het had allemaal wel wat. Bovendien waren we als Zaanse omroep toch maar mooi toegelaten, hadden we een plek op de tribune (met stroom en WiFi!) en konden we fotograferen op die goeie grasmat.

Maar uiteindelijk, alles bij elkaar opgeteld, is er wel maar één conclusie: ’thuisclub’ UEFA had het toch echt het minst voor elkaar.

Door Hugo Heinen. Foto’s: Pim Ulle, Sara Haverkamp, Hugo Heinen en Kalum van Oudheusden. Hier alle artikelen over de avonturen in Nyon.