Als persoon was Simon Goedhart gevoelig, structureel en gepassioneerd. Als kunstschilder was hij experimenteel en perfectionistisch. Zo herinnert Annemarieke Koelwijn haar man. Op 29 juli 2025 overleed de Zaanse kunstschilder.

Twee jaar geleden werd asbestkanker bij Simon ontdekt. Hij besloot volop te genieten van de tijd die hij nog had samen met zijn vrouw Annemarieke en hun dochter Eliza. Ook begon hij aan zijn laatste werk: een eerbetoon aan het kerkelijk jaarthema ‘Pelgrims van Hoop’. 

Passie

Van jongs af aan had Simon interesse in kunst en cultuur. Zijn passie voor het schilderen werd geboren toen hij bevriend raakte met Henk Woudt, zoon van de Zaanse kunstenaar Gerrit Woudt. 

Door de jaren heen ontwikkelde Simon een eigen schilderstijl. Hij is steeds meer gaan experimenteren met materialen en kleuren. Annemarieke omschrijft zijn werken als fantasievol en kleurrijk, maar toch rustig. 

Simon is vanaf het eerste uur betrokken geweest bij stichting Tengel, die de atelierroutes in de Zaanstreek organiseert. De Zaanse kunstschilder exposeerde ook buiten de streek. Zo hing het werk van Simon op de Biënnale van Florence, een internationale kunstbeurs in Italië. 

Uitlaatklep

Simon was hoogsensitief. Hij was gevoelig voor prikkels, had een sterke empathie en hij kon slecht omgaan met stress en spanning. Daarom was structuur in het dagelijks leven belangrijk voor hem. In zijn rol als kunstschilder daarentegen was Simon vrij. ‘Tijdens het schilderen steeg hij boven zichzelf uit. Het schilderen werkte als uitlaatklep voor al zijn gevoelens,’ vertelt Annemarieke. 

‘Simon maakte zich zorgen over alle narigheid in de wereld. De schoonheid in kleine dingen zien; dat hield hem op de been. Simon hield van het bos en hij was gek op het strand en de zee.’ 

Laatste werk

De kunstschilder was een enorme perfectionist. Ieder schilderij moest beter zijn dan het vorige en Simon bleef net zo lang schilderen tot hij tevreden was met een werk. ‘Zijn laatste schilderij heeft hij niet af kunnen maken,’ zegt Annemarieke. 

Ze zit in het atelier van Simon in Krommenie en kijkt naar het doek op de schildersezel.

‘De donkere, kronkelige lijn stelt zijn levenslijn voor. Dit schilderij is heel anders dan alles wat hij ooit heeft gemaakt, omdat Simon hiermee laat zien dat hij zichzelf in de laatste periode van zijn leven heeft gevonden.’ 

Schoonheid

Voor zijn overlijden had Simon gesprekken met een maatschappelijk werker. Die stelde hem de vraag: “Simon, heb je verdriet?”

Op dat moment was hij bijna twintig kilo afgevallen en woog de 190cm lange man slechts 65 kilo.

Simon zei:

‘Ooit was ik een knappe man met mooi haar en leuke kleding. Als ik nu in de spiegel kijk, is daar niets meer van over.‘

Maar al had Simon verdriet, hij wist toch de schoonheid in zijn spiegelbeeld te zien: zijn innerlijke zelf. Juist door de ongeneeslijke ziekte heeft Simon zichzelf gevonden, volgens Annemarieke. ‘Hij ging inzien wat er écht toe doet.’

Bijna anderhalf jaar lang vulden Simon en Annemarieke hun dagen met uitstapjes naar het strand, wandelingen door het bos en fietstochten; dingen waar Simon zich fijn bij voelde. Op die momenten kon hij zijn ziekte vergeten. 

Boodschap

In de laatste weken van zijn leven ging de gezondheid van Simon erg achteruit. Op 29 juli 2025 overleed de Zaanse kunstschilder. Annemarieke leest een citaat van Simon op de rouwkaart voor:

‘Soms, als alles onzeker is, toch opstaan en lopen. Dan komt er altijd een moment van schoonheid.’

Ze hoopt dat de schilderijen van Simon die boodschap blijven overbrengen. 

Door Mila Lange. De foto van Simon is aangeleverd door Annemarieke Goedhart.