Sur camping l’Eglise du taureau: Nostalgische reis naar Frankrijk voor 300 zilvergrijze Zaankanters...

Met de wereldontvanger op schoot, een bord pasta op de klaptafel, zit je op je klapstoel op de camping. Je luistert naar Radio Tour de France, via de wereldomroep. Het is voor veel vijftigplussers een herinnering aan de vakanties naar een camping in Frankrijk in de jaren zeventig en tachtig. Theo Koomen doet verwoed verslag van een demarrage, maar rijdt een tunnel in en de verbinding wordt verbroken. Je houdt de antenne van de wereldontvanger vast, dan is de ontvangst beter. 

Het is deze nostalgie, die Gerard Alderliefste en Friends zaterdag 24 mei met succes opriep in de Bullekerk. “Une belle histoire” bestaat uit chansons uit de jaren zeventig en een enkel eigen Nederlands nummer. Alderliefstes vrienden zijn pure multitalenten. De zangeressen heupwiegen het ene nummer als achtergrondzangeressen, dan weer pakken ze de lead en krijgen de Bullekerk stil met tal van gevoelige chansons. Drummer Mano als rechtshandig genie op een linkshandige drum.

En dan is er de Zaanse Rob Stoop. Hij zorgt normaalgesproken voor de melancholische klanken van de accordeon, maar liet zich voor de gelegenheid ook inzetten als pianist. “Stoop schakelt gemakkelijk op alles dat toetsen heeft”, zegt een toeschouwer, die één van de weinige mannelijke zangers is van het Zaans Zilverkoor. “Vorige week traden we hier ook op, met Rob Stoop als toetsenist. Deze man heeft magie in zijn vingers”. 

Zilver is wel de haarkleur van de gemiddelde bezoeker voor deze ballade des gens hereax. Het is deze generatie die volledig aansloeg op de nostalgie, die Alderliefste bracht. De verhaaltjes over zijn jeugdige vakanties op camping de l’or in de Loire als smeermiddel tussen liedjes als “Paris s’eveille” en “Comme un oiseau”, ze gingen er bij de Zaankanter in als Duivenkater met roomboter. Deze chansons waren in de jaren tachtig overigens ook verplichte kost tijdens de Franse les van meneer Van Midden op Blaise Pascal.

De zaal was muisstil toen een van de zangeressen uit het vriendenensemble een vertolking deed van “Voila”. Een moeilijk nummer dat kwetsbaar begint en euforisch eindigt. Spat zuiver, met een eigen kleur, zette Bregje Hermans de Bullekerk in vervoering. De subtiliteit waarmee Stoop zijn accordeon het nummer ingleed verried muzikale genialiteit. “Dit nummer had natuurlijk het songfestival moeten winnen in Ahoy”, memoreerde een Rotterdamse aanwezige. We filmden een klein deel van het nummer:

Je sluit in de pauze je ogen en dwaalt af. Je hoort Jaques Chapel, of Sebastiaan Timmermans, begeleid door de finishtune van de Tour de France.  Maar vooral verplaats je je naar een tijd waarin het leven nog simpel was, op die Franse camping, waar je je eerste liefdes ontmoette, of stiekem een KRO-biertje dronk. Charles Aznavour en Jaques Brel als medicijn tegen de ingewikkelde maatschappelijke kwesties van nu.

De Zaankanter krijg je niet snel op de banken, maar aan het eind van de show kreeg hij ze toch allemaal van de stoel. Het slotakkoord met gecombineerd Shaffy en de Poppy’s. Non non, rien a changé. Dat klopt. Even was alles hetzelfde als in de jaren zeventig op de Franse camping l’Eglise du Taureau au cote d’Ouest.

Ik geef het een dikke Orkaankracht 8.

Foor: Robert van Tellingen