Gisteren stelden we een vrij eenvoudige lezersvraag: 

‘Wat zijn die zoeklichten boven Assendelft?’

Wij hadden geen flauw idee.

Onze gedachten gingen alle kanten op, van vliegtuigen tot industrie, van werklampen tot buitenaards bezoek. Het antwoord kwam van jullie: de reacties lieten weer eens zien wat voor briljante, brede en soms verrukkelijk excentrieke kennis onze lezers meebrengen. 

Er waren suggesties over weerkaatsende vliegtuigen, iemand vermoedde dat de Kerstman alvast aan het oefenen was, en er werd een kleine historische excursie gemaakt langs foo-fighters uit de Tweede Wereldoorlog. 

Een bijzondere bijdrage kwam van Niek Grandiek, die een verhaal deelde over de jonge Edo Schots, die in de jaren ’80 met een zelfgebouwd zoeklicht UFOMELDINGEN veroorzaakte op bestelling. En alsof het niet mooier kon, meldde hij: het apparaat bestaat nog steeds en komt op oudejaarsnacht weer tot leven. De Zaanstreek is dus gewaarschuwd.

Tussen al die verhalen door tekende zich één duidelijke verklaring af. Steeds opnieuw genoemd: de Winterpret-kermis bij de Bazaar in Beverwijk. 

De schijnwerpers van de attracties, vooral van de Breakdance, draaien hoog de lucht in, bewegen continu en zijn op heldere avonden zelfs op grote afstand zichtbaar. Meerdere lezers bevestigden dat ze de lichtstralen vanaf de snelweg zagen of dat de bundels exact overeenkwamen met wat Assendelvers meldden. Daarmee lijkt de herkomst van de mysterieuze lichtbundels zo goed als zeker.

We zijn verschrikkelijk blij met zoveel kundige, nieuwsgierige en betrokken lezers. Het mysterie van de zoeklichten lijkt opgelost, maar blijf vooral omhoogkijken. 

De Zaanstreek zit vol verrassingen… en soms zelfs een zoeklicht van Edo.

We plaatsen de reactie van Niek Grandiek hieronder voor wie het gemist heeft en omdat we het zo’n mooi verhaal vinden: 

Het zal in de jaren 80 zijn geweest. Ik speelde in een bandje waarin ook een saxofonist speelde, Edo Schots uit Krommenie. Hij was een jaar of zeven ouder dan ik, had altijd een sjaffie tussen lippen, had geen haast om op zichzelf te gaan wonen en hield zich niet alleen met muziek maken bezig. 

Edo had de zolder van zijn ouderlijk huis omgebouwd tot een werkplaats waar hij zijn experimenten kon uitvoeren. Op een zomerse avond belde hij mij en vroeg me effe langs te komen. “Ik heb iets leuks gemaakt”, zei hij. Ik pakte m’n fiets en met een half uurtje was ik in Krommenie. 

Hij stond me achter bij de poort al op te wachten. Binnen gekomen begroette ik zijn moeder, een oudere dame met seniorenblond opgestoken haar. Een lieve geduldige vrouw waar we eerst een kop thee moesten drinken voordat we naar de zolder konden gaan. 

Op de zolder was het een wirwar aan draadjes, leidingen, buizen, schroeven en moertjes. In een hoek stond de aanzet van de bouw van de spoel van Tesla en andere onduidelijke experimenten. Alsof je zo in de werkplaats was van ‘Doc’ Brown, die uitvinder van Back To The Future. 

In het midden stond een parabolische spiegel, een ronde bolvormige spiegel met een doorsnee van zo’n anderhalve meter en met een ronde opening in het midden. In de ronde opening was een projectorlamp bevestigd. Voorzichtig pakte Edo het apparaat op en zei “Vanavond gaan we ufo’s maken.” 

Hij legde uit dat als de lamp brandde en op de juiste plek was gezet er een hele sterke lichtbundel ontstond die wel meer dan een kilometer ver kon schijnen. “En vanavond” zei hij, “is het helder en droog weer. Op ruim een kilometer hoogte hebben we schaapjeswolken en omdat de atmosfeer bijzonder droog is krijgen we geen weerkaatsing van vochtdeeltjes in de lucht zodat er geen lichtkolom te zien is als we gaan schijnen.” 

We gingen naar beneden met de schijnwerper en installeerde die in de achtertuin. Ondertussen was het halfdonker geworden, een prima tijdstip voor het experiment. Edo richtte de lamp op de hoogstaande wolken en sloot de lamp aan. Mijn mond viel open. De lichtbundel was absoluut niet te zien en op een schapenwolk was een grote lichtvlek waar te nemen. Omdat het zo hoog was leek het niet zo zeer op een lichtprojectie maar op iets niet nader te identificeren. 

“Nou wordt het spannend” zei Edo. Heel voorzichtig, met kleine bewegingen, bewoog hij de lamp van links naar recht, van voren naar achteren. Door de grote afstand werd een beweging van een paar centimeter honderden meters op de wolken. De lichtvlek bewoog met een waanzinnige snelheid over het wolkendek, stond dan weer plotsklaps stil om daarna weer sprongen van honderden meters te maken. Absoluut bizar. Een fantastisch schouwspel, zeker voor mensen die niet wisten wat er aan de hand was. 

Na een paar minuten stopte hij met de lichtshow. “We moeten het spannend houden.” zei hij. “En morgen en overmorgen het Typhoontje in de gaten houden. Wedden dat we ufo-meldingen krijgen?” Uiteraard kreeg Edo gelijk. 

De krant stond bol van de meldingen en ik wist wel beter.

Door: Merel Kan met grote dank aan onze lezers en in het bijzonder aan Niek Grandiek. De foto is van Jeffrey Koster.