4 mei is een datum om over te struikelen. Om daarna stil te staan bij wat er 75 jaar geleden, en de vijf jaren daarvoor aan de hand was.

Om te zien wat mensen kunnen doen als de maat verdwijnt. Als de oren niet meer naar elkaar staan, maar naar volksmenners die hapklare brokken je onderbuik in slingeren.

Onverteerbaar onrecht dat makkelijk geslikt kan worden als je niet even, heel even, stilstaat.

De Zaanstreek heeft achtentwintig oorlogsmonumenten met een verhaal. Daarbuiten zijn er ontelbaar verhalen meer, ook van tweede en zelfs derde generaties.

Ontelbaar kunnen we niet behappen, daarom maakten we een filmpje waarin de achtentwintig monumenten voorbij laten komen. We kunnen er vandaag niet heen, maar zo zijn ze wel even zichtbaar:

Met grote dank aan: burgemeester Judith, Margot, Michel, Annabel, Maartje, burgemeester Rob, Bram, Isa, Tiego, Femke, Lieve, Fien, Thijs, Maud, Elisa, Juliette, Mijs, Lux, Lillian, Eva, Lietje, Sven, Ammes van de Zaanse Theaterschool, Josefien, Yvonne, Robert, Elise, Geke, en André (‘pastoor’ voor ons).