Als er een hemel bestaat, is het daar vandaag dringen bij de poort om de binnenkomst van Brigitte Bardot te zien. En wie staat dan vooraan? Zonder enige twijfel mijn jeugdvriend Rob Berghege. Herinneringen aan de vandaag overleden Franse seksbom ‘BB’.   

Met een blos op zijn wangen van opwinding keek Rob me aan.

“Kun jij me effies driehonderd gulden lenen? Ik kan een geweldige slag slaan.” 

We waren in de Rijnhal in Arnhem. Een enorme ruimte die werd gebruikt als sporthal, evenementencentrum en concertzaal. Maar op deze zaterdag, ergens begin jaren negentig van de vorige eeuw, was er een beurs voor verzamelaars, en voor Rob, die van alles verzamelde, was het bekend terrein. Hij tikte er vaak voetbalplaatjes uit de jaren vijftig en zestig op de kop, af en toe een ansichtkaart van het Franse filmsterretje Pascale Petit waar ik als jongen een crush voor had en die hij me dan stuurde als ik jarig was, en verder allerlei zaken waar hij handel in zag.

Rob had het verzamelen uitgevonden. Hij bezat alle albums met de vliegtuig- en scheepsplaatjes die verpakt zaten bij Captain Grand-sigaretten. Hij had de kwartetten van Dik Bruynesteyn compleet van de eredivisie 1958-1959 die bij Monty kauwgom zaten. Behalve postzegels en sigarenbandjes had alles zijn interesse. Maar in de allereerste plaats: ansichtkaarten van de Franse filmster Brigitte Bardot. En nu, op deze dag in Arnhem, had hij bij een kraampje een bijzondere schat aangetroffen.

Ik was nooit eerder in de Rijnhal geweest, laat staan op een verzamelbeurs. Natuurlijk spaarde ik als jongen van alles, zoals postzegels en sigarenbandjes, en ook oude munten, maar toen ik de lagere school had verruild voor de hbs, had ik dat spul allemaal weggedaan. Mijn jeugdvriend Rob echter, met wie ik af en toe nog altijd een biertje dronk, had me overgehaald een keer mee te gaan naar de verzamelbeurs in Arnhem. Kon ik hem rijden ook, want Rob had auto noch rijbewijs.

Dat Rob iets met Brigitte Bardot had, was niet zo verwonderlijk. Voor ons als adolescenten was BB in de jaren zestig de belichaming van het ultieme seksuele verlangen. Ze was gezegend met de weelderigste vormen die je maar kon bedenken, en op foto’s stond ze gewikkeld in badhanddoeken of kleding waarvan altijd wel een flapje los hing zodat je bijna een tepel of haar billen kon zien als je heel goed keek.

We kochten kaartjes voor bioscoop Flora in Zaandam toen daar ‘Een echte Parisienne’ (Une Parisienne) draaide, een sigaret op de lip om de portier te laten geloven dat we al achttien waren en er dus in mochten. In die film was een scène waarin BB in bed lag, en op een gegeven moment trok iemand, of zijzelf, de dekens weg, en toen kon je zien dat ze geen kleren aan had, en bijna haar borsten. In een van de beruchte bioscopen in de bocht van de Nieuwendijk in Amsterdam (Centraal? Parisien?) draaide ‘En God schiep de vrouw’ (Et Dieu créa la femme). De schaduw die BB in die film wierp op een wapperend laken in de beginscène was onvergetelijk omdat je heel duidelijk kon zien dat ze niets aan had – en dat was nog maar het begin.

In veel tijdschriften in die tijd figureerde BB prominent. Meestal op de cover, en met een fraai vervolg binnenin. Rob nam geen genoegen met een eenmalige blik, maar kocht zo’n blad dan meteen. Het werd het begin van een snel groeiende verzameling. Een van de stoute bladen in die tijd (De Lach? De Piccolo?) bracht zes weken lang een deel van een foto van Brigitte. Rob kocht alle zes exemplaren, plakte de complete BB op hardboard, zaagde die uit en had voortaan een eigen levensgrote maar wel heel platte BB op zijn kamer. 

We groeiden op. Ik ging trouwen. Ik had mijn vier ansichtkaarten van Pascale Petit – zij figureerde, ook al naakt, in ‘Zondaars in spijkerbroek’ (Les Tricheurs) – al lang weggegooid. Rob werkte gestadig door aan zijn BB-collectie. Maar het werd hem, zo vertelde hij me, wel te veel, dus hij had zich nu helemaal geconcentreerd op ansichtkaarten van BB. Mooier dan de uit de Eva, Panorama, Nieuwe Revu en De Lach geknipte foto’s, waar toch na een tijdje de lijm doorheen begon te schemeren. Voor Nellie, die hij begin jaren tachtig ontmoette, was het moeilijk om te concurreren met Robs idool. Maar ze trouwden toch, ze kregen kinderen en werden gelukkig. In de gang van hun huis werden de bezoekers verwelkomd door een levensgrote Brigitte Bardot, een arm achter het hoofd, haar pruillipjes samengetrokken voor een kus, tweedimensionaal en geplakt op hardboard.

Rob kocht nog altijd tijdschriften, boeken en video’s over Bardot. Hij had zijn verzameling BB-films op VHS compleet – met één uitzondering. Tot zijn irritatie ontbrak aan zijn verzameling ‘Het licht aan de overkant’ (La lumière d’en face) uit 1956. Maar daar was volgens hem toch niet veel aan. Later verdwenen de VHS-banden uit beeld en schafte Rob zich de films op dvd aan.

En dan nu, in de Rijnhal in Arnhem, zag hij kans op een geweldige aanvulling op zijn collectie. Maar op zijn vraag of ik hem even driehonderd gulden kon lenen, moest ik ontkennend het hoofd schudden. Ik had zelden meer dan een paar tientjes in mijn achterzak, een portemonnee heb ik zelfs nooit bezeten. Hoe Rob er uiteindelijk uitkwam, weet ik niet meer, maar het eindigde ermee dat we in mijn auto naar een postagentschap in de buurt reden, waaruit Rob tevreden naar buiten wandelde.

“Wat ga je eigenlijk precies kopen?”, vroeg ik nieuwsgierig. 

“Een fantastische collectie BB-ansichtkaarten”, antwoordde Rob. “Ik heb effies staan kijken, er zitten er een heleboel bij die ik nog niet heb. En de dubbele kan ik weer goed doorverkopen.”

Hij moest het nu eerst thuis goed verkopen – aan Nellie. Want dik tweehonderd gulden betalen voor een partijtje ansichtkaarten, dat is niet iets waar veel vrouwen blij van worden. Maar Nellie wist nu eenmaal dat zij moeilijk kon opboksen tegen de verre liefde van Rob. Het zal dus wel goed zijn afgelopen.

Rob had vanaf dat moment de grootste BB-ansichtkaartencollectie van Nederland. Ook kwalitatief was die bijzonder. Kaarten die niet aan zijn norm voldeden, legde hij opzij. Hij bezat enkele kaarten die BB zelf gesigneerd had, maar dat had ze gedaan met een lelijke viltstift. Rob heeft die handtekeningen er heel voorzichtig af gepoetst. Hij bleef beurzen bezoeken en handelen in verzamelingen om zijn belangrijkste verzameling op peil te kunnen houden.

Van de ouder wordende BB moest hij niets hebben. Hij vond in de rimpelige ster-op-leeftijd met suspecte politieke ideeën helemaal niets terug van de passie die hij als tiener voor haar had gekoesterd. Voor hem bleef zij altijd jong, mooi en vol passie.

Eind 2012 hoorde ik van Rob dat hij ernstig ziek was geworden en dat hij niet zeker wist of wij nog wel eens samen een biertje op de Dam zouden drinken. Ik bezocht hem daarna regelmatig thuis, in zijn huis in de Westerwatering. De tweedimensionale BB die me tot dan altijd had verwelkomd in de gang was inmiddels verhuisd naar de zolder. 

In februari 2014 overleed hij, zevenenzestig jaar oud. Op zijn uitvaart werd hij gememoreerd om al zijn kwaliteiten. Als vader natuurlijk, en als echtgenoot. Als fotograaf. Als kenner van de meest obscure bandjes. Als verzamelaar, en om zijn passie voor BB. Die uiteindelijk alleen werd overtroffen door die voor Nellie.

Door: Martin Rep. De foto’s van BB komen allemaal van Wikipedia. Foto helemaal boven: de Brigitte Bardot op hardboard, op de zolder van Rob.