Alles is uit de lucht geschoten. Alles valt, alles valt in het niet. En dan begint het pas. 

Huizen van hele gezinnen die midden in het leven stonden moeten worden leeggemaakt door families die daar niet -nooit- klaar voor zijn. Opa’s en oma’s, kinderen en kleinkinderen nemen afscheid van opa’s, oma’s, kinderen en kleinkinderen in kisten die niet geopend kunnen worden. 

Gistermiddag werd op verschillende plekken stilgestaan bij het feit dat 298 mensen hard uit het leven werden gerukt. Dat gebeurde ook in Oostzaan. Bijzonder was de aanwezigheid van twee nichten van Jeroen. Een van hen vertelde over de dag die ze zich nog zo goed kon herinneren: 

‘Zes kisten, dat kan je je niet voorstellen. Jeroen reisde over de hele wereld, van Taiwan naar Amerika. Voor zijn werk ging hij alleen, nu ging hij met het complete gezin, misschien voor het laatst want Brett zou gaan studeren. Dus ja, en dan gebeurt dit…’

Het is 9 jaar geleden dat de MH17 werd neergehaald. Een burgervlucht vol mensen op weg naar zonnige oorden. Aan boord waren ook Jeroen Wals met zijn vrouw Nicole Martens en hun vier kinderen Brett, Jinte, Amèl en Solenn. Jeroen kwam uit Oostzaan, hij was voor zijn werk bij Philips in Neerkant gaan wonen, dat is een dorp dichtbij Eindhoven. 

Elk jaar worden er zes zonnebloemen bij een plaquette voor het gezin gelegd op de begraafplaats van Oostzaan. Vandaag deed burgemeester Polak dat. 

De nicht van Jeroen heeft niets voorbereid, maar vertelt over die dag:

’17 juli 2014 was een hele mooie dag. Mijn zus kwam bij mij eten hier in Oostzaan en rond etenstijd sijpelde het nieuws door dat er een ramp was gebeurd. We hadden niet direct het besef dat het ging om de vlucht van Jeroen en het gezin.’ 

Toen dit verschrikkelijke scenario een mogelijkheid leek te worden fietste ze naar haar tante, de moeder van Jeroen. Die zweefde op dat moment nog tussen hoop en vrees: 

‘Ze zat volkomen desolaat op de bank. Maar ze zei dat ze nog niet de bevestiging had dat het zo was.’

Hoe goed ze het zich ook kan herinneren, het deel van de bevestiging vertelt ze niet. Dat is misschien een stap te ver. Ze maakt een sprong: 

‘We hebben zoveel mogelijk tijd met elkaar als familie van hier doorgebracht, en de rest. Ja de rest is een heel verhaal. Het vinden van de slachtoffers, de identificatie, het thuiskomen…’ 

De nichten benadrukken dat ze er niet namens de familie zijn, ze willen er niet mee te koop lopen dat ze dit meedragen (vandaar dat we hun naam niet noemen). Wat ze de burgemeester nog wel meegeven is dat ze het mooi vinden dat er op de plek bij de plaquette aandacht wordt geschonken aan deze geschiedenis. Toch zouden ze ook graag wat persoonlijke aandacht voor het leed van de familie, en dan met name de moeder van Jeroen ervaren: ‘Ze is gewoon te bezoeken hier in het dorp.’ De burgemeester gaf aan dat hij haar graag bezoekt. 

Volgend jaar is het 10 jaar geleden, een ‘lustrum’, daarna zal er waarschijnlijk elke vijf jaar een plechtigheid zijn. 

Liever luisteren?

Door: Merel Kan, met dank aan Jack Woestenberg van Dalen (Jack staat op de foto boven, naast de burgemeester)