Vandaag moest een dag zijn van hitteplan. Van niets aan de hand en chillen in de schaduw van een boom.

Tot dat plotselinge rotbericht:

Schrijfster Naima El Bezaz (46) overleden.

Ze laat een echtgenoot en twee dochters na. Zo triest.

Naima schreef rake boeken, leek alles erg goed door te hebben en kon heerlijk de vinger op de zere plek leggen.

Het meest “raak” was wellicht haar succesvolste werk Vinexvrouwen dat zij baseerde op de Zaandamse wijk Westerwatering en kan worden gezien als een spiegel op de Nederlandse cultuur anno nu in de moderne “slaapwijk”. Waar stiekem meer voorvalt dan je op het eerste gezicht zou zeggen.

“Ik ben opgegroeid in een schaamtecultuur dus ik haat taboes. Vrijheid is praten over alles.”

Vetes tussen buren, seksuele escapades met de buurvrouw, het onderling uitruilen van kalmerende medicatie.

Ze schreef alles op en dat maakte haar niet populairder in de wijk. Zo werd zo via Twitter bedreigd:

“Naima El Bezaz ongewenst. De deportatiepolitie komt u en uw kinderen morgen ophalen in de Vinexwijk. Wees voorbereid”. (Account: @NLvoorNLers)

Toch zijn het volgens mij juist dit soort mensen die we erg hard nodig hebben. Ze zijn “anders” en denken anders. Ze zorgen voor reuring en strijken tegen de haren in. Maar vaak zijn het ook deze mensen die kampen met het bestaan en depressieve gevoelens kennen.

De afgelopen tijd merkte ik al dat het veel stiller was rond Naima en ik vroeg me al af hoe het met haar zou zijn. Ik volgde haar een beetje sinds we  enkele jaren geleden contact hadden rond een interview.

In het nieuwsbericht op de website van de NOS lees ik dat ze het leven zelf heeft beëindigd. Wat moet ze het zwaar hebben gehad voordat het zover kwam.

Edwin Kleiss