Bij het voorstelrondje werd naar ieders hobby’s gevraagd. Mijn buren deden aan diepzeeduiken of knapten oldtimers op. Eén deed aan ‘figure-running’ (met je hardloop-app door de stad rennen en daarbij een figuur op de kaart maken). Ik stak daar bleekjes bij af met ‘lezen en fietsen’. Het gezelschap klaarde op toen ik daaraan toevoegde dat ik ook gitaar in een bandje speelde. Dat vonden ze toch wel weer apart. “Wat voor muziek?” – die vraag vreesde ik al: “Country & Western”. Ik zag de gezichten betrekken, meewarige blikken en een lafjes ‘oh leuk’ waren mijn deel. De volgende keer hou ik het bij ‘lezen en fietsen’.

Door Piet Bakker

Op mijn 16e kreeg ik geen brommer maar een gitaar. Plus lessen bij muziekschool Ger Vreeling aan de Wandelweg in Wormerveer. Mijn docent Albert Loth (van The Coopers) leerde me hoe je met drie akkoorden bijna alle liedjes kon spelen.

Ik ging in een bandje spelen. We traden op met ‘Miscelanny’ (experimentele pop) in Provadya? aan het Rustenburg, in 17+ in Wormer, in De Speeldoos het Zaantheater (voorprogramma van Alquin) en in de Lindeboomschool in Koog a/d Zaan tijdens een benefiet voor een school in de Noord-Vietnamese hoofdstad Hanoi (zo heeft iedereen wel een dingetje in z’n verleden).

Op zondag 4 maart 1973 betraden we het podium na ‘kabaretier’ Frits Lambrechts en voor Mathias de Boer (gelukkig niet erna). Het was een programma met vooral Zaanse artiesten: Amphora, Highway, Lucifer, Fred Snel en De Bards. En de landelijk bekende formatie ‘De Volharding’ van saxofonist Willem Breuker, volgens de Nederlandse Popencyclopedie “een typisch Nederlands ensemble van eigenzinnige, maatschappelijk betrokken muzikanten. Zij spelen ‘recht voor zijn raap blazersmuziek’.”

Breuker was inderdaad zeer maatschappelijk betrokken en ‘recht voor z’n raap’ die middag, hij kwam binnen tijdens het optreden van De Bards, een ‘folksonggroep’ aldus de onvolprezen Zaanse Pophistorie. Toen Breuker De Bards hoorde barstte hij in woedde uit. Amerikaanse imperialistische muziek zo oordeelde hij, en dat op een bijeenkomst ten behoeve van scholenbouw Noord-Vietnam! Daar wilde hij niet samen mee op één podium staan. De Volharding marcheerde af.

Als de onschuldige folk van De Bards al fout was, is Country natuurlijk superfout. Redneck-Trump-muziek. Ik kan er niks aan doen, maar vanaf het eerste moment dat ik Hank Williams en Johnny Cash hoorde, was ik verkocht. The White Man’s Blues: gebroken harten, lege glazen, zoute tranen, slechte mannen, verlaten vrouwen… hoe erger hoe beter. 

Zondag speel ik met mijn ‘bandje’ in de Bullekerk (dames-muziek overigens). U bent gewaarschuwd: wel foute muziek…

Onder en boven het affiche uit 1973 (met het Orkaan-lettertype).