Vandaag heb ik mij goed voorbereid en een legging aangedaan. Vorige keer moest ik er halfnaakt in omdat er ijzer in mijn joggingbroek zat. Dat gebeurt me niet nog eens.

Ik mag een muziekje uitkiezen. Slam FM heeft op vrijdag de mix marathon; een goede intro voordat de herrie van de MRI begint. 

Ik sluit mijn ogen en reis af naar een plek met nog meer herrie: discotheek De Waakzaamheid. Ik ben hier ongeveer tweeënhalf jaar barvrouw geweest tot de tent dicht ging. In gedachte sta ik in de herrie bier te tappen, dit maakt het krijgen van een MRI toch wat gezelliger. 

Vlak voor sluiting heb ik mijn ouders nog meegenomen naar De Waakzaamheid. Zij waren er nog nooit geweest. Onder het mom van ‘liever laat dan nooit’ nam ik ze mee naar een Trance feestje. Mijn oom en tante kregen daar lucht van en zij wilden ook graag mee.  Opgedoft kwamen ze binnen, in die vieze oude Waakzaamheid. Zij waagden een dansje op muziek waar ze weinig mee hadden.  Het jongere aanwezige publiek reageerde enthousiast en mijn oom vatte dit op als een aanmoediging om nóg uitbundiger te gaan dansen. Een leuke afsluiting van het Waakzaamheid tijdperk. 

Voor ik het weet is de MRI klaar. De verpleegkundige vraagt of het gaat. Vrolijk vertel ik dat ik mij weer even in De Waakzaamheid van 2008 waande. Als ik mijn spullen pak hoor ik haar tegen de volgende patiënt zeggen dat ze haar broek uit moet trekken, er zit metaal in. Met een glimlach verlaat ik het ZMC.