Zij is een krasse dame van bijna 92 jaar, mijn cliënte Sientje.

Ik breng haar sinds een paar jaar regelmatig een bezoekje vanuit de werkgroep ‘Vriendschappelijk Huisbezoek’ van Humanitas Zaanstreek.

Ze is glashelder van geest en heeft een ijzersterk geheugen. Ondanks het zware leven dat ze heeft gehad klaagt ze nooit en is erg blij met mijn bezoekjes.

Ze houdt het wereldgebeuren goed bij en vertelde me gisteren dat ze naar de documentaire ‘bevrijdingsjournaal juni 1944’ op tv kijkt en dat daardoor alles weer bij haar terugkomt van haar jonge jeugdjaren in oorlogstijd toen ze nog in Amsterdam woonde met haar ouders, broers en zussen. Ze begon met werken op haar 14e jaar, bij Cacaofabriek Boon in Wormerveer, elke dag met de trein heen en weer, 15 jaar lang. Wat terugkomt van de oorlog zijn vooral de beelden van de joodse mensen in haar buurt die meegenomen werden, de geluiden van vliegtuigen die overvlogen, de geweerschoten, de sirenes, een brug die opgeblazen werd, angst! Het werken bij Boon in Wormerveer, daar heeft ze goede herinneringen aan en die compenseren voor haar de moeilijke oorlogsjaren.

Humanitas is de Nederlandse Vereniging voor Maatschappelijke Dienstverlening en Samenlevingsopbouw en werkt vanuit 93 lokale afdelingen. De organisatie staat open voor iedereen die de uitgangspunten van Humanitas deelt, ongeacht afkomst, geloofsovertuiging of leefsituatie. Mijn werkgroep Vriendschappelijk Huisbezoek waarvan ik bijna 14 jaar deel uit maak, is bestemd voor mensen die zich eenzaam voelen en hun verhaal kwijt willen aan iemand die goed kan luisteren. Ik ben inmiddels gewend om het luisterend oortje te zijn voor mijn cliënten. En de verhalen van Sientje, ik hang aan haar lippen…

Sientje komt uit een gezin van 16 kinderen, 4 stierven er reeds op jonge leeftijd. Met 6 zussen en 5 broers groeide ze op in eenvoud en armoede. Vader was loods in de Amsterdamse haven en viel op een kwade dag letterlijk tussen wal en schip waarbij hij verdronk. Moeder was een krachtige vrouw en wist haar 12 kinderen met veel gesappel groot te brengen.

Sientje ontmoette in een kroeg haar Zaanse vriend, waarmee ze trouwde, in Zaandam ging wonen en 5 kinderen kreeg. Ze is nu al heel lang weduwe en woont in een aardig seniorenwoninkje, vol met verzamelingen en een voorliefde voor orchideeën op de vensterbank. Van het grote gezin waar ze uit komt heeft ze alleen nog haar jongste zus van 82 jaar.

Toen ik pas bij haar kwam maakte ze nog geen gebruik van Personenalarmering. Ik adviseerde haar dat aan te vragen, tevens een rollator voor binnenshuis want ze viel weleens. Maar dat vond ze niet nodig, stoer en eigenwijs als ze is. Op een keer bij een bezoekje zag ik haar hulpeloos op de grond liggen. Met heel veel moeite kon ik haar 100 kilo’s (of meer) op een stoel sjorren maar ben daardoor door mijn rug gegaan. Van Humanitas had ik 112 moeten bellen maar ze was bang om met de ambulance mee te moeten. Toen ging bij haar de knop om en zat ze me de keer erop toen ik kwam glunderend op te wachten met haar alarmknop om de hals en rollator naast haar stoel….

Ruth