Vrouwendag! Noorwegen wordt over het algemeen gezien als het land waar voor het eerst, zo’n 15 jaar geleden, een vrouwenquotum voor besturen van bedrijven werd ingevoerd.
Zaandam voerde zo’n quotum al in 1955 in. Toen werd vastgesteld dat minstens 2 van de 8 bestuursleden van de Stichting Centraal Woningbeheer vrouw moesten zijn.
Door Giljam Klijn
Dit uittreksel uit de notulen van de gemeenteraad van Zaandam van 1 september 1955 trof me: het raadslid mevrouw van Weele-Plooijer pleit voor een vrouwenquotum van 2 van de 8 bestuursleden bij Stichting Centraal Woningbeheer.
Wethouder Marcus Plooijer sr (PvdA, geen familie), neemt het voorstel over en wijst het raadslid Stoffels er op dat het minimaal 2 van de 8 moet zijn (zodat het er ook meer kunnen zijn). Het nieuwe was dat vrouwen niet alleen mee mochten denken in een adviescommissie, zoals dat bij de woningbouwverenigingen al gebeurde, maar dat ze ook mee kunnen beslissen.
Stichting Centraal Woningbeheer beheerde de woningen van de gemeente. Zij fuseerde in 1990 met Saenwonen. De woningen zijn nu eigendom van Parteon.
(Raadslid mevrouw Annie van Weele-Plooijer was de moeder van Orkaan-columnist Anneke van Dok).
Hieronder een deel uit het verslag. (klik voor grotere versie).
Het omdraaien van het begrip discriminatie heb ik de laatste tijd vaker gehoord. Ik ken geen mislukte voorbeelden van quota, ik ken wel voorbeelden van hoe het niet lukt om eraan te voldoen. Zoals vroeger bij de brandweer, toen men geen goede vrouwen te kunnen vinden. 'Jullie kunnen je sokken niet eens vinden, laat staan vrouwen' was toen het commentaar. Dankzij weldenkende mannen zijn er nu veel vrouwelijke brandweerlieden.
Een dergelijk quotum is een verplichte discriminatie. Bovendien nog eens super negatief voor vrouwen als ze zo'n functie krijgen. Want hebben ze die gekregen om aan het quotum te voldoen, dan maar minder geschikt, of om wat ze in huis hebben. In doorgaans mannen werelden (de mijne incluis), zoals militair, ICT, transport, of top management waar nu geen quotum is. Zijn de vrouwen juist meer gerespecteerd, of in enkele gevallen overcompenseren ze hun gedrag. Maar worden ze niet terzijde gezet. Daar waar het meest geëxperimenteerd wordt met quota, zoals de overheid, zien we het niet al te goed gaan met het functioneren. Dit ligt niet aan de vrouwen an-sich maar wel aan de focus die men heeft. Gelukkig is de quota nog niet doorgedrongen bij de handen aan het bed, dan hebben ze die problemen er niet ook nog bij.