Bij ons ligt, zit, bedelt, slaapt en waakt redactiehond Abe. Minimaal drie keer per dag wandelt hij en na de arbeid gaat hij met mij mee naar huis in Oostzaan. Ook daar ligt, zit bedelt, slaapt en waakt hij. 

Wie de foto ziet van de Zwitserse herder die in een bench werd aangetroffen in Zaandam, krijgt pijn in de maag. Niemand wil dit voor een dier.

De hond zat in een kooi met een dikke laag uitwerpselen, met vervilte vacht, zonder droge plek om te liggen. Dat is verschrikkelijk, en het is goed dat de Landelijke Inspectiedienst Dierenwelzijn ingreep.

Daarna stroomden de reacties binnen, niet alleen uit de Zaanstreek, maar uit het hele land. Veel lezers spraken hun afschuw uit, de hond verdiende beter en er waren mensen die de herder graag het ‘gouden mandje’ gunden of gaven. 

Hartverwarmend, maar toch draaide onze moderator overuren. Daarbij belandden een hoop van de, in emotie geschreven, epistels in de vuilnisbak. 

Een groot deel was bikkelhard:

‘Ze moeten die viezerik zelf opsluiten in een hok met zijn eigen stront’.

Het doet pijn om die reacties te lezen. Niet omdat de situatie niet ernstig is. Maar omdat we niet weten wie er achter deze hond schuilgaat. Was het iemand die moedwillig een dier liet lijden? Of iemand die zelf verstrikt raakte in armoede, isolement of ziekte?

In een aantal reacties viel gelukkig ook iets anders te lezen. Mensen die wezen op het gebrek aan sociale controle:

‘Klop eens aan bij je buren.’

Mensen die schreven dat de eigenaar misschien zelf heel ziek was. Dat verwaarlozing van dieren vaak samengaat met verwaarlozing van mensen.

We leven in een maatschappij waarin zorg wordt afgebouwd, mensen te laat of niet in beeld komen, waarin het voor velen moeilijk is om hulp te vragen. Dat ontslaat niemand van verantwoordelijkheid, maar het vraagt wél om meer dan alleen roepen om straffen.

Deze hond verdient een schoon mandje, een nieuw leven.

Maar misschien verdient zijn baas dat ook.

Door: Merel Kan.