Wat een weekend. Regen, zon en tienduizenden lopers die van Dam naar Dam trokken – van de Prins Hendrikkade (A) via de Prins Hendrikkade (Z) naar De Burcht (Z).

De Orkaan moppert nogal eens. Op logge organisaties, op geldstromen die verdwijnen in managementlagen en waterhoofden. Maar dit weekend liet zien wat geen projectplan kan vangen: de sociale waarde van sport.

Aan de Vermiljoenweg stonden zaterdagmiddag de eerste supporters klaar. Daar kwamen de specials van Heliomare. Doorzettingsvermogen, blijdschap, concentratie – het sloeg over op iedereen die keek. Ogen glansden, kelen werden dik.

Daarna de allerkleinsten. Vierjarigen die vol vuur renden, begeleid door vaders en moeders die het soms niet konden laten om een stukje te tillen. Later bij de achtjarigen zorgde een valpartij zorgde voor schrik, maar even later volgde kippenvel: jonge blinde lopers renden hand in hand met hun buddy’s.

’s Avonds kleurde de Nightrun de straten met lichtjes en muziek. Een feest dat straalde van vrolijkheid. En op zondag zagen we Kamosong en Obiri als eersten over de finish stormen. Aan het eind van de middag werd Sheila als laatste binnengehaald, gedragen door de energie van het publiek, misschien wel de grootste overwinning van allemaal.

‘Verbinding’ is vaak een leeg woord in toespraken, een stoplap. Maar dit weekend bewees was het er. Niet als loze term, maar in praktijk.

Een diepe buiging dus voor Le Champion. Zij lieten zien dat echte verbinding geen woorden nodig heeft. Alleen daden.

Door: Merel Kan. Met foto’s van Jeffrey Koster en Simone Ronchetti boven.