5 December 1959, ik ben 8 jaar oud en volop in spanning voor de pakjesavond. Het is ondanks dat we in ons gezin elk dubbeltje moeten omkeren, altijd een groot feest voor mij en mijn broertjes en zusjes.

Alle kadootjes worden door mijn ouders in kranten verpakt en met een touwtje erom zit alles strak. Na het avondeten gaan we met z’n negenen rond de grote ovale tafel zitten, waarvan het middenstuk is uitgeklapt.

Op een seintje van mijn moeder beginnen we Sinterklaasliedjes te zingen, terwijl mijn vader boven nog in de weer is om alle kadootjes in twee grote wasmanden te doen en die op de overloop klaar te zetten.

Er wordt op de deur gebonkt en dat is het sein dat we met z’n allen naar boven rennen om te kijken of er kadootjes via het dakraam naar binnen zijn gebracht. Boven aan de trap verdringen de kleine kinderen elkaar om het eerste bij de manden te zijn. Terwijl mijn vader iedereen een beetje in bedwang houdt, verliest mijn jongste broertje Peter zijn evenwicht en rolt van de trap af naar beneden. Grote schrik en alle kadootjes zijn even vergeten. Mijn vader heeft een EHBO- diploma en concludeert dat Peter behalve een grote buil op zijn hoofd verder op het eerste gezicht niets mankeert. Gelukkig maar!

We kunnen dus beginnen met het uitdelen van de pakjes!

Zoals elk jaar krijgen de oudste meisjes een kladblok en een potlood. Ik ben daar altijd heel blij mee, want ik hou van schrijven en tekenen. Hier kan ik een hele tijd mee toe. Voor ieder zijn er zo’n vijf pakjes, meestal nuttige kadootjes die hard nodig zijn, zoals wanten of een pyjama. 

Ik krijg die avond tot mijn grote verrassing een kado waar ik alleen maar van had kunnen dromen: een boek. Een boek alleen voor mij! Wat was ik blij, ik hield heel veel van lezen en ik was in de wolken. Het boek heette ‘Sandra wordt Olympisch Kampioene’. Elke dag las ik een paar bladzijden, want ik wilde het niet te snel uit hebben.

62 jaar later staat deze Pakjesavond nog altijd in mijn geheugen gegrift: mijn broertje dat van de trap rolde en het eerste boek dat ik kreeg. 

Veel boeken heb ik daarna niet meer gekregen, want daar was thuis geen geld voor. Wel mochten mijn zusje en ik daarna elke zondagochtend na de Hoogmis met mijn vader mee naar de bibliotheek. Hij heeft ons altijd gestimuleerd om veel te lezen en daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor!

Foto (Gemeentearchief Zaanstad): Sint-viering in 1952