Zaterdagochtend 6.00 uur. Het regent. Ik heb afgesproken met drie monniken, maar zij verschijnen niet. Wel is daar Pieter om het blauwtje te verzachten. Hij is dan al twee uur in touw. 

Een New York Yankees-pet bedekt een mooie kop. Vanonder de klep, speuren scherpe ogen de omgeving af op zoek naar blik. Pieter van der Berg beweegt soepel en bukt als de beste. 79 is het nieuwe 65: je zou hem geen jaar ouder schatten. Blikrapen houdt je jong. 

Door: Bas Sommeijer

Elke dag staat hij om 4.00 uur op. Dat is hij zo gewend, want toen hij nog werkte als vrachtwagenchauffeur moest hij er ook rond die tijd uit. Dat zit nog steeds in zijn systeem. Pieter raapt blik en ik mag een rondje met hem mee. 

Het wandelen is begonnen tijdens corona. Hij is niet meer gestopt. 

Hij start zijn ronde in de Burgemeestersbuurt, en loopt dan naar de hotels achter het station in Westerwatering. Daar weten ze van zijn bestaan. Ze bewaren blikken voor hem, achtergelaten door gasten. Vervolgens loopt de route door het centrum naar de Hogendijk, over de kippenbrug langs Het Oog (hoofdkwartier van de Orkaan) aan de Houthavenkade. Daar is het bingo, hij haalt uit de prullenbak niet alleen lege bierblikken maar ook een volle*. ‘Dat is heel normaal’, zegt hij, hij betaalt al heel lang niet meer voor zijn bier. Laatst vond hij nog een treetje van zes, waar één leeg statiegeld blikje in de prullenbak zat, de overige vijf zaten nog op het treetje met het plastic eromheen. 

Oppervlakkig is hij geen moment. Hij vertelt over zijn vrouw, die slokdarmkanker heeft gehad. Ze is er gelukkig doorheen gekomen. Het samen lopen door regenachtig en slapend Zaandam ontwapent. Al verdenk ik Pieter ervan dat hij nooit gewapend is: zijn lachrimpels en pretogen verraden een prettig karakter. 

Soms gaat de route over het Zaaneiland, maar vandaag kiest hij voor de DuKra-steiger. Daar, boven het water, vertelt over zijn kleinkinderen. Een van hen had 90 euro boete gekregen voor het rijden zonder helm: ‘Moet je eens kijken hoeveel ochtenden ik daarvoor blik raap’, zei hij tegen hem. Of zo’n les binnenkomt weet hij niet, maar het is mooi om de waarde van geld te laten zien. 

Normaal doet hij ook nog het Hembrugterrein erbij maar vanwege de regen nu even niet. Misschien vanmiddag, als het wat droger is.

Op de Hogendijk nemen we afscheid. Zijn boodschappentassen zitten vol statiegeldblikken en flesjes. Ruim 100 haalt hij er per dag op. Als Pieter terugkeert richting het centrum zoek ik, met een warm gevoel in m’n lijf, thuis een grote handdoek op. 

*Wij benadrukken dat die volle niet van ons is: op De Orkaan komt elk blik leeg

Door Bas Sommeijer, foto en video ook.