‘Gewoon luisteren naar elkaar en zelf blijven nadenken’ zei een 96-jarige getuige van Monumenten Spreken, en dat klinkt simpel. Toch zie je mensen van nu verdwalen, en volgen. Zichzelf en anderen overschreeuwen, terwijl ze zich kleden in een uniform van het ijzerenheinig gelijk.
Je bent pas dood als je naam niet meer wordt genoemd. We noemen vandaag namen, en denken aan mensen die stierven tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Niet omdat we denken dat we ze daarmee levend kunnen maken, maar omdat we hopen dat hun dood niet zonder gevolgen is. Gewoon luisteren naar elkaar en zelf blijven nadenken. Simpel.
Aan dit document werkten mee:
Merel Kan en Robert van Tellingen (regie en productie), de Zaanse Theaterschool van Ammes Brandenburg met Lotte Kuijt, Zita Hoogma, Wessel Daas, Joseph Krol, Joshua Bos, Yara Hackman, Fien Kollenburg, Meija Brusche, Maureen Doornebal, Nicky Peerdeman, Aivy van den Berg, Juliette Heijne, Devin de Vries, Ole van der Voort, Zus Klok. De Kift. De Zaanse Ambassade met René Nijenhuis (gitaar), Ruud Luttikhuizen (piano), Njola Ritzen (dwarsfluit), en Maroeska Metz (locatie)
Mooi, brengt de verschrikkingen van de oorlog letterlijk en figuurlijk dichtbij. Dank!
Mooi gedaan! De beelden, verhalen en muziek maken dat ik het niet met droge ogen kan afkijken. Goed om bij stil te blijven staan.
Heel mooi, indrukwekkend met prachtige muziek. En wat een nare primeur had Zaandam! Als eerste stad in Nederland Jodenvrij...
Indrukwekkend!!!
Prachtige documentaire krijg steeds een brok in mijn keel.goed gedaan ook van de kinderen.
Prachtig gedaan. Ik heb ademloos zitten kijken en luisteren. Complimenten aan Merel Kan, Robbert van Tellingen, de kinderen van de Zaanse Theaterschool en de muzikanten.
Echt heel mooi. Vooral het laatste filmpje komt heel hard binnen.