Toen ik voor de eerste keer bij Mieneke aanbelde bij haar huis in Westzaan, keek ik in een vrolijk gezicht dat duidelijk blij was mij te zien. Ze kon niet wachten, zei ze. Ze zat vol verhalen die verteld moesten worden. En niet alleen verteld maar vooral doorgegeven aan haar kleinkinderen Fay en Ian. Wilde ik ze optekenen? ‘Graag, heel graag, kom binnen, ik ga koffiezetten.’

Het verhaal van Mieneke Moolenaars, vastgelegd door Hennie Mazurel.

Fragment uit het levensboek van Mieneke Moolenaars:

‘Dit keer was alles anders. Ik werd smoorverliefd. Ik wist niet wat me overkwam en niemand kon me bij hem weghouden. James en ik kregen in 1963 vaste verkering. Mijn moeder protesteerde hevig, James was 14 jaar ouder, gevlucht uit Nederlands-Indië en dus gekleurd. Toen ze hoorde dat hij zelfs getrouwd was en kinderen had, was helemaal het hek van de dam. Een grote schande vonden mijn ouders het, en ik? Ik was smoorverliefd en snapte de commotie niet. Ik bleef hem trouw, ook toen hij besloot bij zijn vrouw en kinderen te blijven. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was en zijn vrouw dat hoorde, verliet zij hem, samen met de kinderen. James en ik trokken niet veel later in het huis. 
Zo kwam een stadse Haarlemse in het dorpse Westzaan terecht. En dat viel niet mee hoor, ik was in vele ogen een gevallen vrouw, zwanger en samenwonend met een getrouwde man. Ik had mijn baan als kleuterleidster al op moeten geven, want een relatie met een getrouwde man was een schande, zo’n vrouw kon niet voor de klas staan.  Het was verre van makkelijk maar alles voor de liefde hè? Voorlopig bleef ik thuis. Westzaan werd en bleef gelukkig mijn thuis, mijn veilige haven, daar waar het zonnetje mag schijnen, altijd. Daar herinnert het zonnetje in mijn voordeur mij altijd weer aan.’

Die zon was er al heel vroeg in Mienekes leven. Haar opa van moeders kant, was timmerman. In al zijn creaties verwerkte hij een zonnetje, bijvoorbeeld in  deuren die hij voor mensen maakte. En toen klanten hem in de oorlogsjaren wel eens vroegen of hij niet bang was dat de Duitsers hem zouden komen ophalen om te gaan werken in Duitsland, wees hij op Mieneke, die vaak in zijn buurt verkeerde en zei:

“kijk, daar zit mijn zonnetje, wat kan mij gebeuren?” 

Nu zegt Mieneke daarover:

“Dat ik dit nog herinner hè? Ik ben geboren in 1941, dus ik was nog een peuter.”

____________________________________

Levensboeken Humanitas Zaanstreek

Een levensverhaal dat doet beseffen dat de wereld altijd doordraait, wat voor beslissingen wij mensen ook nemen, welke mooie en verdrietige dingen we ook meemaken, hoe lang we ook op deze aarde zijn. De schrijvers van het project Levensboek willen graag bijdragen aan het vastleggen van levensverhalen.

Heb jij ook belangstelling om je levensverhaal te laten schrijven? Stuur een e-mail naar: levensboek.zaanstreek@humanitas.nl