‘Biete…’ Het klinkt als een zucht. Hij kijkt omlaag. Zijn fiets staat naast die van mij, net naast de schuifdeuren van de Dirk in Oostzaan.
Terwijl ik de mijne van het slot haal en de volle tassen over het stuur verdeel, begluur ik hem.
Het halflange haar bedekt zijn schedel ternauwernood en zijn oren steken ertussenuit. De haren op zijn kin zijn te onregelmatig verdeeld om een baard te vormen en zijn schouders wijzen naar de grond.
“Biete”, zegt hij weer. Wat harder. En dan, weer harder, nog een keer ‘Biete!’ Hij kijkt nu omhoog en grijpt met twee handen naar zijn hoofd waarmee hij schudt: ‘Biete, godverdomme!’
Ik kan niet wegfietsen alsof ik hem niet hoorde: ‘Meneer, kan ik u helpen?’
Geschrokken kijkt hij me aan, dan laat hij het hoofd los en grijpt in zijn fietstas. ‘Biete!’ zegt hij op normale toon tegen me. Een hand komt boven met een pot rode bieten. ‘Ik moest rodekool hebben!’
Leuke Merel!
BIETE, Merel geen zware tassen aan je stuur hangen, erg gevaarlijk als je een snelle stuurbeweging moet uitvoeren, zijtassen op je bagagedrager dat is de oplossingen.
Grappige associaties ... Mogelijk dat Merel in een Duitstalig land was en de woorden biete en bitte de aanleiding voor dit stuk waren. Ik had ook ooit zo´n twee-duidig woord, dat in het Nederlands precies zo geschreven wordt, maar een geheel andere betekenis heeft dan in het Duits: verflucht als pittig scheldwoord in het Duits en verf-lucht in het Nederlands.
Hahahaha…. Hoe een kort verhaaltje zoveel spanning kan oproepen. Ik maar denken dat Merel een verdwaalde Duitser is tegengekomen die wat wil vragen. Bitte, haben die verdammt noch mal mich Biete verkauft. Sehr lustig.
Leuke column, Merel!