Het plaatje van de oude Marokkaan tegen de muur van Honig aan het Hannie Schaftplein was zo mooi, dat ik mijn boodschappentassen op de grond zette en naar mijn telefoon greep om een foto te maken.

Zijn gezicht zat vol diepe lijnen die deden denken aan droge woestijngrond en boven zijn ogen en op zijn kin groeiden bosjes tuimelkruid.  

Het leek alsof hij op zijn hurken zat, maar in werkelijkheid zat hij op zijn rollator. Vanonder zijn djalaba staken puntige, bruinleren sandalen, en vanonder zijn tarboesh staarde hij ver voorbij de kerktoren van Oostzaan.

Op het moment dat ik de foto wilde maken, kreeg hij me in de gaten. Hij keek me aan en ik stopte de telefoon weg. Als antwoord op mijn betrapte lachje kreeg ik een stralende glimlach terug.

Lees meer Merel Kan