Vanaf anderhalve meter tuur ik naar het schermpje van de telefoon van m’n oudste zus.

Op een bankje tussen de graven volgen we de uitvaartplechtigheid van onze oom Harry. Mijn nicht en andere zus zitten iets verderop.

Er mogen – corona je weet-  slechts dertig mensen aanwezig zijn bij het afscheid, en een erehaag is verboden.

Maar de begraafplaats is openbaar, en er zijn vandaag ineens opvallend veel bekenden die er rondlopen, turend op het schermpje van hun telefoon.

Een soort van samen, lachen en huilen we om de herinneringen die in het gebouw achter ons worden gedeeld via de livestream. En kijken we bezorgd naar de donkere wolken die vol nattigheid boven ons hangen: ‘Typisch Iers weer,’ zegt mijn zus. Weer dat hij (Hij?) heeft besteld.

Mijn herinnering aan oom Harry – een van de – is dat hij z’n gras maaide bij het huis in Ierland op een zit-maaimachine. Hij droeg een bloemetjeslegging van tante Elizabeth (tenminste, daar ging ik vanuit), en iets van een hemd dat wegviel in zijn oermenselijke lichaamshaar.

‘Hihaaaaa!’ riep hij toen hij me zag.

De koptelefoon die hij als gehoorbescherming droeg, veranderde voor mijn ogen in een cowboyhoed en de maaier werd een paard.

I did it my way, Ik leef m’n eigen leven, Wees op je vierkante meter een vorst… … er zijn een hoop liedjes geschreven met goede adviezen die Harry Kan niet nodig had. Sterker, Frank Sinatra, Andre Hazes en Dirk Witte hadden veel van hem kunnen leren. Harry leefde zijn leven, deed het op zijn manier en ging zijn weg zonder dat hij zich daarbij liet leiden door wat anderen ervan dachten.

Het was een eigenwijs stuk vreten, een aparte druif, scherp, kritisch, analytisch en goed in staat hoofd- en bijzaken te scheiden. Hoofdzaak was zijn leven, en dat leven besloeg zijn gezin en de zijnen. Een grote vierkante meter waarop hij een vorst was, en waarbinnen er ruimte was voor anderen, voor immense avonturen, voor creativiteit en fantasie.

Via de livestream hoorde ik mijn nichtje zeggen dat zijn hart openstond voor velen, en dat het daarom niet gek was dat het nu al op was.

Het waren 66 jaren welbesteed en welgeleefd. En, hoewel het afscheid werd getackeld door de huidige regels, spatte het leven dat hij geleid heeft ervan af.

Gisteren, op de verjaardag van zijn moeder, werd Harry Kan bijgezet in het graf van zijn opa en oma. Hij zal het hiernamaals opschudden en verrijken met avonturen, we zullen het hierbeneden zonder hem moeten doen.

PS. Knuffelen zat er niet in, maar op de parkeerplaats serveerde mijn zus stiekem soesjes, cakejes en koffie uit haar kofferbak. Alles ging op, behalve de herinneringen aan Harry.