In 2015 ontdekten we dat er Zaankanters bestaan die zonder de Zaan kunnen leven. Zij verhuisden naar een – soms heel ver – land voor de liefde, het avontuur of werk. 

De laatste keer dat we hoogte kregen van deze Zaanweggers was in 2020. Inmiddels zijn we alweer vijf jaar verder; tijd om te kijken hoe het hen vergaat. 

Jeppe Woudt verhuisde na zijn studie aan de Gerrit Rietveld Academie naar New York. Aanvankelijk was het zijn plan om daar een jaar te wonen en werken, maar 37 jaar later woont hij er nog steeds. Inmiddels samen met zijn vrouw en hun twee kinderen.  

Tien jaar geleden woonde je in New York. Hoe zit dat nu nu?

‘Ik woon nog steeds in New York, in Brooklyn; de wijk DUMBO om precies te zijn. Dat staat voor Down Under Manhattan Bridge Overpass.  

Al onderneem ik niet genoeg uitstapjes, wandel ik wel graag. Bijvoorbeeld in Soho, de wijk waar ik werk. Daar is veel te zien. Ook loop ik vaak met de hond door Dumbo. Daar heb je mooi uitzicht op de Brooklynbrug en Downtown Manhattan.’ 

Wat is er in de tussentijd veranderd in jouw leven?

‘Ik ben de afgelopen jaren regelmatig in Mexico geweest; daar komt mijn vrouw vandaan. Sinds 2019 heb ik een vaste baan als creatief directeur van Kikkerland. Daarvoor had ik ruim 25 jaar mijn eigen ontwerpstudio. 

Ik doe nog steeds enkele losse klussen naast mijn werk. Bijvoorbeeld voor Steve Jordan, een talentvolle drummer en producer, die met zo’n beetje iedereen uit de rockwereld heeft gespeeld. Dat zijn altijd hele leuke opdrachten om aan mee te werken.’

Wat is de grootste les die het emigreren jou heeft gebracht?

‘Toen ik jaren geleden aan vrienden vertelde dat ik in het buitenland ging wonen, zeiden veel van hen dat ze stiekem altijd al zoiets wilden doen. Maar dat het niet uitkwam vanwege familie of werk. Met een verhuizing naar het buitenland laat je een hoop achter. Ondertussen weet je niet of je nieuwe leven goed uitpakt. 

Mijn advies is dat je moet doorzetten als je iets graag wilt doen, anders gebeurt het niet. Meestal pakt het goed uit, maar je moet wel door de zure appel bijten. 

Ik ben nooit officieel geëmigreerd. Eigenlijk was mijn plan om één jaar in New York te werken, maar op een gegeven moment ging ik “inburgeren” en wilde ik niet meer weg.’

Hoe kijk je terug op jouw tijd in de Zaanstreek?

‘Ik heb een leuke jeugd gehad in Zaandijk. Als kind speelde ik vaak buiten, want in die tijd kwamen de meeste kinderprogramma’s alleen op woensdagmiddag op televisie. 

Vissen in de polder, zeilen met mijn neef, straatvoetballen, stoepen, knikkeren in de Parklaan, fietsen door het spokensteegje; er was altijd wat te doen in de Zaanstreek.’ 

Wat mis je aan de Zaanstreek?

‘Ik heb een zekere nostalgie naar mijn tijd aan de Zaan. Tegelijkertijd is de streek erg veranderd in de afgelopen veertig jaar. 

Mijn moeder woont in Westzaan, dus daar ga ik af en toe langs. Meestal neem ik dan de trein naar Zaandam en vervolgens de bus naar Westzaan. Onderweg kijk ik altijd rond of ik een oude kennis tegenkom.’ 

Aan wie wil je de groeten doen?

‘Ik wil graag de groeten doen aan alle Zaankanters die ik ken en die nog in de Zaanstreek wonen. Ik zal er een aantal noemen, waarvan ik denk dat zij nog in de streek wonen: 

Paul van der Wel, Frits Dekker, Erik Zant, Sandor Verhoeven, Martin Bunders, Michiel van Soeren, Herman Rolsma, Karin Singeling en Annemieke Woudt; 

Piet Bakker, Jan Schoen, Marcel Kars, Rob van den Bergh, Gert van Houts, John en Nel Pical, Bart Meijer, Ben Licumahuwa en Valentina Blom.

Mijn excuses aan iedereen die ik vergeten ben; ook gegroet bij deze.’ 

Door Mila Lange. Afbeeldingen boven zijn aangeleverd door Jeppe.