Twee weken geleden dronk ik thee met de krakers van de Verkadevilla. Krakers: langharig werkschuw tuig, misdadigers en inbrekers.

Ik keek door het raam naar de Provincialeweg en dacht aan het filmbeeld dat Co Verkade er in ’45 stiekem maakte van de Duitse troepen die richting Amsterdam vertrokken.

Een droomhuis en een historische plek die menig Zaankanter niet onberoerd laat. Mensen fantaseren erover dat ze er mogen wonen of werken. Maar zoveel villa is voor het gros van ons niet haalbaar.

De Zaanse krakers zitten er echter niet in luxe. Toen ze erin kwamen moesten ze zich eerst een weg banen door hoog opgelopen bramenstruiken. Die overigens prima jam opleverden, maar dit terzijde. Her en der lagen stukjes zilverfolie: in het huis was huisgehouden door minstens één drugsgebruiker en de gang naar het toilet was niet altijd ondernomen. Op de wanden en de deuren was gekliederd en er nestelde een vogel inpandig.

Hoewel er hard gewerkt is, blijft het binnen rommelig. Leefbare troep, maar de onzekere situatie zorgt ervoor dat de krakers de afweging maken over de mate van opknappen en herstel. Moeten ze de wanden witten? Hoeveel onkruid kan er worden afgevoerd?

Het tuig bleek inderdaad langharig, maar niet werkschuw. De mannen m/v hebben een baan. En in mijn woordenboek zijn ze ook geen misdadigers. Wonen is een mensenrecht, maar doordat deze jongeren niet verslaafd zijn, werk hebben en psychisch gezond zijn, zouden ze zelfredzaam moeten zijn.

Ze zijn ‘economische daklozen’ die van tijdelijk hok naar vluchtige bank vliegen. Je zou ervan naar de fles grijpen of in psychische nood kunnen komen. Zelfredzaamheid is mooi, maar dan zou het ‘krijgen’ van een betaalbare huurwoning wel mogelijk moeten zijn.

Juist door te kraken laten ze zien redzaam te zijn. Zonder subsidie zorgen ze voor zichzelf. En door te kiezen voor de Verkadevilla dienen ze daarbij ook nog een breder sociaal belang. Omdat de villa kan rekenen op warme liefde en belangstelling van de Zaankanters, wordt de schijnwerper gezet op leegstand en woningnood, en maken ze speculerende vastgoedeigenaren duidelijk dat langdurige leegstand in deze tijd niet meer kan.

Door het raam zien ze nu en dan onze burgemeester voorbijfietsen. Ze zouden hem graag binnen willen vragen voor een kopje thee, maar ze zijn steeds net te laat…