‘Elke Oudejaarsnacht hetzelfde liedje,’ zo luidde het commentaar van de artsen op de stuk geknalde ogen en de verbrande kinderhandjes, die het ziekenhuis binnenkwamen. En die verzuchting gaat ook op voor mijn jaarlijkse pleidooi voor een landelijk vuurwerkverbod. Helaas was er geen enkele muzikaliteit te bespeuren aan de vuurwerkgekte van dit jaar in Zaanstad, waar zelfs de politie werd bekogeld. Mijn pleidooi heeft blijkbaar geen enkel effect.

Door Anneke van Dok

Misschien zijn vuurwerkliefhebbers en politici tot rede te brengen door op de absurditeit van hun hobby te wijzen. Zo zag ik een ouder echtpaar, dat aan het tasje te zien vuurwerk had ingeslagen, een klein hondje met zich meevoeren. Het was als een prinsje uitgerust met een hesje en schoentjes. Het arme beestje zou, zodra het twaalf uur geslagen had, radeloos van angst onder de bank kruipen. En hoe vals klinkt de bewering, dat vuurwerk een Hollandse traditie is, die ons volk niet mag worden afgepakt. Volgens mij waren het de Chinezen, die ons eraan verslaafd maakten.

Ik paste tijdens de jaarwisseling op katertje Pax en poesje Pepper van mijn dochter. Het zou hun vuurproef gaan worden. Bij de eerste knal, waren ze al spoorloos verdwenen. Alles doorzocht, nergens een katje te bekennen.

Totdat er enige romans uit de boekenkast tuimelden. Pax zat achter Het lied van ooievaar en dromedaris van Anjet Daanje verscholen, Pepper voelde zich veilig bij Oorlog en Terpentijn van Stefan Hertmans. Literaire smaak kon hun niet worden ontzegd, maar ze waren zo van slag, dat ze de volgende morgen hun vishapje lieten staan.  

Ik heb begrepen dat Kamerlid Dion Graus van de PVV nogal begaan is met dierenleed. Hopelijk gaat hij de doorslag geven na de klaterende verkiezingswinst. Een daad van rechtsstatelijkheid, zou je het zelfs kunnen noemen. Wellicht wordt iedereen die vuurwerk werpt naar onze hulpverleners en politieagenten, dan ook streng gestraft.

Door Anneke van Dok.