Ik werd vanmorgen wakker met het beste nieuws dat ik maar kon horen: De SP en de PvdA gaan zich sterk maken voor de doorstart van Sociale werkplaatsen.
Ik kon mijn oren niet geloven, daarom wachtte ik het volgende nieuwsbericht af, voordat ik een jubelende column ging schrijven. Maar de boeren denderden met hun optocht naar Den Haag alweer over het nieuws heen.
Door Anneke van Dok
Ik sliep gisteravond in met een somber beeld van de toekomst van mensen met een weeffout. De Monitor liet zien hoe perspectiefloos die toekomst voor mensen met autisme kan zijn. Door corona slinken hun kansen op een baan in de vrije markt nog meer.
Door akkoord te gaan en een prominente rol te spelen in de afbouw van de sociale werkplaatsen verkocht de Partij van de Arbeid zijn huid voordat de beer was geschoten. Ik was daarover zo boos, dat mijn lidmaatschap van de partij aan zijden draad hing en ik mij in mijn column van 1 oktober 2019 tot Lodewijk Asscher richtte. Ik bood zelfs mijn speldje aan, dat ik ter gelegenheid van mijn vijftigjarig lidmaatschap verwachtte, in ruil voor het terugdraaien van deze foute beslissing.
Elke maand dat het speldje niet in mijn brievenbus was gevallen, groeide de hoop, dat Lodewijk mijn deal had aanvaard. En nu is Lodewijk zover: mensen die kansloos zijn op de arbeidsmarkt, krijgen weer uitzicht op een sociale omgeving, erkenning en ambitie.
De Boerejonker kan straks weer opbloeien, net als alle andere werkplaatsen die ik in mijn loopbaan heb gekend: zoals in Diemen, waar mensen met een handicap een groot deel van het groenonderhoud in en rond Amsterdam uitvoerden en in Vlissingen waar de sociale werkplaats zelfs de Zeeuwse ondernemersprijs won. Het is me nog steeds een raadsel waarom ze werden afgeschakeld. Ze kostten de gemeenten weinig geld, zolang ze marktgericht mochten werken. Ze boden nuttige producten en diensten aan de samenleving en: ze maakten mensen gelukkig. Bovendien waren ze verantwoordelijk voor allerlei initiatieven buiten hun eigen terrein, zoals restaurants, ateliers en winkels, die gerund werden door mensen met het downsyndroom.
De kritiek dat er ook mensen zonder lichamelijke en mentale beperking werkten, verwerp ik meteen met het feit dat de werkplaats ook aan mensen met een gedragsstoornis een betere toekomst bood, dan die in de Monitor van gisteravond zo somber werd beschreven.
Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald.
Foto van de Boerejonker aan het Jonkerplantsoen in Zaandam door Wim de Jong (Gemeentearchief Zaanstad)
het zou geweldig zijn als dit weer terugkeert ja. Mijn vader was jarenlang directeur daar. Ik weet dus uit eigen ervaring dat dit een prachtige veilige haven was voor vele mensen met een beperking. Een prachtbedrijf.
Dat zou geweldig zijn mijn dochter moest van uit Zaandam om 6 uur opstaan om op tijd bij Baanstede in Purmerend te zijn
Ik heb het altijd als een grote blunder gezien dat de sociale werkplaatsen werden afgeschaft. Die hele transitie van zorg en ondersteuning (denk aan de jeugdzorg) en de participatiewet zijn een fiasco gebleken. Iedereen riep het maar het moest en zou gebeuren. Dat men tot inzicht komt is eerder te danken aan de betreffende cliënten zelf dan aan de politiek. Zij hebben gestreden, gedemonstreerd e.d.
Het zijn de SP en het CDA die een plan voor een sociale werkvoorziening nieuwe stijl uitdachten. Maar hopelijk stemt de PvdA vóór het plan en komt die nieuwe sociale werkvoorziening er.
Des te beter Anna. Dankjewel.