Sinds vorige week leef ik tussen dozen. Wat zich erin bevindt staat op het etiket, maar dat bleek toch te klein om belangrijke details te vermelden. Zo zou de kurketrekker* zich tussen het keukengerei moeten bevinden, maar een andere logische of onlogische plek is ook mogelijk; helemaal onder de stapel met romans bijvoorbeeld.

Door Anneke van Dok

Verhuizen veroorzaakt een onthechting met alles wat voorheen voor het grijpen lag. In concrete zin, maar ook met een overdrachtelijke betekenis. Dat huis, waarin je je gouden huwelijksjubileum vierde, is nu van een ander. Die tuin waar de specht dagelijks kwam lunchen, wordt nu omgespit en de zolder die dertien jaar je schatten geheimhield, is nu een donkere ruimte met één peertje. Je verwijdert het stof van een map, opent hem en je kijkt recht in het bijna rimpelloze gezicht van een jonge vrouw. Dat ben jij, op die krantenfoto met een vette kop erboven. Je bent geneigd de boel de boel te laten en alles wat de zoldertrap is afgedaald te gaan lezen en koesteren als was het een nieuw item.

Dat overkomt me bij het openen van de verhuisdozen nog steeds, het is net een back to the future van Pandora. Hoe zal de wereld veranderd zijn als ik bij leven en welzijn over tien jaar weer een verhuisdoos opentrek?

Ik heb geen spijt van mijn verhuizing, al kwam die volgens sommige vrienden te vroeg. Maar die raadgevers weten niet hoe een tuin van een walhalla kan veranderen in een opdringerige plicht. Veel van mijn leeftijdsgenoten tobben met het verhuisdilemma. Niet zozeer vanwege de stap zelf, maar meer vanwege het gedoe. Zo blijven ze samen – maar helaas ook vaak alleen – dubben en hangen in het huis, dat je vasthoudt met herinneringen waar het stof zo dik op is neergedaald dat alles vaag wordt.

Het appartement waar wij naar zijn verhuisd zijn, droeg de tekens van een te lang uitgestelde beslissing door een te oude dame: verwaarlozing, vergeling en teloorgang tijdens een laatste levensfase.

Ik ontmoette tijdens mijn loopbaan veel oude mensen, die de voordeur van hun veel te grote huis niet meer uitkwamen uit angst voor beroving of inbraak. Die het daarom niet de moeite waard vonden om nog naar de kapper te gaan, of regelmatig een douche te nemen. Een beetje hulp, noem het van mij part senioren-opbouwwerk zou in zo’n situatie wonderen doen. Iemand die je door het woud van digitale formulieren loodst, die met je mee mijmert tijdens het opruimen en inpakken; zonder haast en met veel respect voor elke herinnering die de zolder loslaat. Er moet dan wel passende ouderenhuisvesting beschikbaar zijn: een villa tegen een twee kamer appartement? Is dat geen goede ruil? En dan die grote kast opdelen voor jonge stelletjes of meerdere oudjes.

(De kurketrekker op de foto komt uit de keukenla van De Orkaan – zo gevonden!)

* De spellingcheck geeft de voorkeur aan kurkentrekker, maar wij niet.