Op zaterdag 5 november was het eindelijk zover. De langverwachte reünie van de Oranjestraat in Wormerveer waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Meerdere keren is de reünie uitgesteld wegens corona, maar dit keer ging de geplande bijeenkomst toch echt plaatsvinden.

Door Ans Roelofsen-Noom

Niet in onze straat zelf, maar in Fort Veldhuis in het Luchtoorlogsmuseum in Heemskerk. Johan Graas, oud-buurjongen is daar voorzitter van het bestuur en samen met oud-buurmeisje Tineke Wagenaar heeft hij deze bijeenkomst georganiseerd.

Wat was het gezellig om elkaar weer te zien. Voor mijzelf was het wel 50 jaar geleden dat ik uit deze kinderrijke straat ben vertrokken. Ik heb er geweldige herinneringen aan. Het spelen op straat, de hutten die we bouwden, het trefbal dat wij in de avonduren speelden, ons eigen verzonnen spel Napoleon dat we speelden tussen de vier bruggen waarin de Oranjestraat, Transvaalstraat, Wetstraat en de Paul Krugerstraat lagen. We herinnerden ons dat nog goed en wat was het fijn om dit te delen met elkaar. We waren weer even het kind van vroeger.

We hadden ook allemaal wel een vriendje of vriendinnetje in de straat en kwamen ook overal over de vloer. De deur stond toen nog bij iedereen open. Ik weet nog dat wij in onze jeugd meerdere malen met een pot appelmoes naar de buurvrouw werden gestuurd om daar te blijven tot onze vader ons weer kwam halen. Dat kon soms wel lang duren en dan bleven we daar allemaal slapen. Dat er dan bij ons thuis in die tussentijd een baby werd geboren merkten we pas bij thuiskomst, want dan zagen we onze moeder in de kamer op een bed liggen en stond er een wiegje met een nieuw broertje of zusje erin. Waar de baby vandaan kwam vroeg je je als kind niet af: de ooievaar had het immers gebracht en dat nam je voor waar aan.

Omdat er zoveel kinderen in de straat woonden, werd er een buurtvereniging opgericht, die Transvalia heette. Ook de kinderen uit de aangrenzende drie straten konden daar lid van worden. Mijn vader Martien Noom was de penningmeester en hij ging elke zaterdagmiddag de huizen langs om een kwartje lidmaatschapsgeld op te halen. Er werden verschillende dingen voor de kinderen georganiseerd, waaronder het jaarlijkse uitje met een bus of een trein. De voorzitter van de buurtvereniging was buurman De Roo. Er was zelfs een vaandel gemaakt en als we in een grote stoet naar het station gingen, dan liep Coby de Roo met het vaandel voor de groep uit. Op vakantie gingen de meeste kinderen niet, want daar was geen geld voor, en mede daardoor was dit uitje toch wel het hoogtepunt van de zomer voor ons kinderen.

Wat was het leuk om al die herinneringen tijdens de reünie met elkaar op te halen. Je levensverhaal een elkaar te vertellen, het jongetje weer te zien in de man die vroeger achter je in de klas had gezeten en waar je heimelijk een beetje gek op was. Iedereen voelde zich verbonden met elkaar en we raakten niet uitgepraat. Hier en daar hoorde ik om me heen roepen: ‘Over 5 jaar weer een reünie hoor!’

Rijk aan verhalen, vol van herinneringen en met een grote glimlach op m’n gezicht ging ik huiswaarts en bij de volgende reünie ben ik graag weer aanwezig!