Alberto Olthof, bewoner van het historische Calff-huis uit 1704 aan de Westzijde 38 in Zaandam, vreest dat Stadsherstel hem voor korte of langere tijd uit zijn woning wil hebben. Hij stelt dat zijn gezondheid zo’n verhuizing niet toelaat, en dat het ook helemaal niet nodig is omdat het pand in goede staat verkeert.
Stadsherstel stelt alleen asbest-onderzoek te willen doen. Tijdens dat onderzoek kan Olthoff daar gewoon blijven wonen, en zelfs als er gesaneerd moet worden, is verhuizing niet zeker.
Het pand werd in 2016 eigendom van Stadsherstel toen mevrouw Olthof-Mulder, de moeder van Alberto, het schonk aan Stadsherstel. Voorwaarde was dat zij tot het einde van haar leven in het huis zou mogen blijven wonen. In haar testament liet zij opnemen dat Stadsherstel een deel van haar vermogen kreeg om het pand te bewaren en te restaureren. In oktober 2016 overleed mevrouw Olthof op 91-jarige leeftijd.
Alberto bleef volgens afspraak nog een jaar in het pand wonen waarop Stadsherstel besloot dat hij “in plaats van één jaar vijf jaar gratis in het gehele pand mocht wonen.” Ook daarna wordt Alberto niet dakloos:
“In oktober 2021 loopt die afspraak/overeenkomst af. Wij zijn voornemens om de heer Alberto daarna voor onbepaalde tijd gratis in het pand te laten wonen. Wij zijn daarover nu in gesprek met hem. Ook zijn wij in gesprek met hem over het onderhoud van het pand. Het is zeker niet de bedoeling dat wij binnen onderhoudswerkzaamheden uit gaan voeren waardoor de heer Alberto Olthof jaren elders moet wonen.”
Voorwaarden
Stella van Heezik van Stadsherstel zegt dat het wonen ‘voor onbepaalde tijd’ wel aan voorwaarden is gebonden.
“Volgens het testament van zijn moeder moesten wij Alberto één jaar na haar overlijden gratis onderdak geven in haar huis. Wij hebben dat zelf daarna verlengd tot vijf jaar gratis. En willen dat dus nog langer doen maar wel onder bepaalde voorwaarden. Wij willen het pand goed kunnen onderhouden. Dat is ook wat wij Alberto’s moeder beloofd hebben. Zij is degene die ons het pand geschonken heeft.”
Dat onderhoud is in eerste instantie dus het onderzoek naar asbest. Dat er op langere termijn gerestaureerd moet worden sluit Stadsherstel niet uit, maar daarover is nu nog niets bekend. Als verhuizing bij zo’n restauratie noodzakelijk is, kan Olthof daarna gewoon weer terug in het huis. Stadsherstel zal in dat geval helpen bij het vinden van een passende wisselwoning.
Funderingsonderzoek
Alberto vertrouwt de zaak niet. Al vrij snel na de dood van zijn moeder zijn de verhoudingen met de nieuwe eigenaar sterk bekoeld. Hij stelt dat zijn gezondheid het niet toelaat dat hij lange tijd ergens anders verblijft. Bovendien zou een verbouwing helemaal niet nodig zijn omdat het pand prima in orde is. Zijn angst betreft een rapport dat ooit in opdracht van Zaanstad is gemaakt en waarin ernstige funderingsproblemen zouden zijn geconstateerd. In dat geval zou hij wel degelijk voor langere tijd uit het huis moeten. Alberto zegt tegenover De Orkaan dat hij desnoods naar de rechter zal stappen om te voorkomen dat hij uit zijn huis moet. Hij stelde eerder dat Stadsherstel zich van dat rapport zou ‘distanciëren’.
Stella van Heezik zegt dat rapport te kennen, maar
“wij zijn daarvan geen opdrachtgever geweest. Wij hebben zelf een restauratie constructeur het pand laten onderzoeken, de conclusie is dat er thans geen aanleiding is de fundering te laten herstellen.”
Asbest
Stadsherstel wil op korte termijn alleen asbest-onderzoek doen, “dat doen we met al onze panden.” Olthof zou het liefst willen dat Stadsherstel zich helemaal niet in het pand laat zien. Hij vreest dat een asbest-onderzoek wel drie maanden kan duren,
“dat is voor mij te belastend. Bovendien ligt er alleen asbest op plekken waar vrijwel niemand komt. Het gezondheidsrisico is 0,0 procent.”
Olthof zegt dat hij voorgesteld heeft zelf asbest-onderzoek te laten doen (“bespaart ook nog veel geld”), maar dat zou Stadsherstel niet willen. Stella van Heezik: “Asbestonderzoek mag alleen door een gecertificeerd bedrijf uitgevoerd worden.”
Alberto zegt niet akkoord te gaan met de voorstellen van Stasherstel:
“Ik laat die onderzoekers niet binnen. Ik woon hier al 60 jaar, en in Nederland geldt een woonrecht. Dan moet het maar via de rechter.”
Van Heezik:
Wij gaan er vanuit dat Alberto ook het beste voor zijn gezondheid en voor de gezondheid van zijn vrienden/bezoekers wil. Dus we gaan dan weer in gesprek met hem hierover.
Alberto Olthof heeft een tijdschrift over het huis gemaakt dat is verkrijgbaar bij de Bruna.
Ik wil ook in dat prachtige pand wonen! Alberto, waarom werk je niet mee en laat Stadsherstel het pand restaureren zodat je daarna terug kunt keren in een perfect en gezond pand! Het pand is groot genoeg voor diverse appartementen en daarvan zou ik er ook graag eentje willen bewonen! Het pand is echt té mooi en interessant en indrukwekkend om ten onder te laten gaan aan gekibbel. Mevrouw Olthof kan dat nooit zo gewild hebben. Lijkt me.
Weet iemand wie er na de familie Calff in dit bijzondere pand hebben gewoond? Ik heb vanmiddag per toeval de heer Olthof voor zijn huis ontmoet na een spontane zoektocht naar de voorkant van “dat zoete huisje aan de Zaan” en ben diep onder de indruk, mede door het prachtige fotoboek dat we vervolgens van hem kregen.
Helaas verbaast het me niks dat Stadsherstel zich niet aan afspraken houdt. Ik heb daar zelf al jaren heel erg veel last van. In Amsterdam was ik, met de toenmalige bewoners, voorstander van de verkoop van de Haarlemmerpoort van Ymere aan Stadsherstel. Eerst deed men mooie toezeggingen en bij de aankoop werd vastgelegd dat het met de bewoners ontwikkelde renovatieplan uitgevoerd zou worden en de meeste bewoners na de renovatie zouden mogen terugkeren. Daarna bleek men echter uiterst onbeschoft en heeft de renovatieplannen, zonder enig overleg, gewijzigd in mijn nadeel. Bovendien heeft men de omgevingsvergunning niet correct uitgevoerd en heb ik geen eigen dakterras met een trap en geen bergingen gekregen. Met sommige overtredingen is ook het monument aangetast. Bij de rechter moest ik afdwingen dat ik überhaupt nog in een hele woning in het gebouw kon terugkeren. Ook de in het artikel genoemde mevrouw Van Heezik van Stadsherstel hield zich van de domme en zei dat er een verschil in interpretatie van de afspraken zou zijn. Terwijl ik na jaren intensief overleg over de renovatieplannen echt wel wist wat er was afgesproken en dat ook terug te zien is in een sociaal plan en de oorspronkelijke omgevingsvergunning. Na de gerechtelijke uitspraak lijkt Stadsherstel me op andere manieren te proberen te ontmoedigen om in het gebouw terug te keren. Al een jaar probeer ik toestemming te krijgen voor de aanleg van een traplift, die ik vanwege mijn handicap écht nodig heb. Steeds komt men via hun advocaat met niet kloppende argumenten om maar geen toestemming voor de traplift hoeven te geven, terwijl ik die helemaal zelf zal gaan betalen en er in de realiteit geen vergunning nodig is en er geen conflicten zijn met bouwregels en monumentenzorg.
Iets anders, maar ook cadeau: bij Bruna in de Damstraat ligt een heel groot en schitterend fotoboek over dit formidabele pand. GRATIS mee te nemen! Maar haast je, er staat (bij de kassa) nog maar een halve doos....
Wat er niet in staat: Stadsherstel doet alsof het huis en vier miljoen euro zonder voorgeschiedenis uit de lucht zijn komen vallen. Voor de goede orde is het interessant dat ik mijn volledige erfdeel en het huis door mijn moeder ter beschikking heb laten stellen aan stadsherstel. De hele procedure daartoe is zelfs volledig door mij georganiseerd. Door dit financiele offer zit ik niet echt te wachten op de kosten van (tijdelijke) verhuizing. Voor de toekenning van het huis zijn uitgebreide gesprekken gevoerd. Daarbij is de hele asbestzaak van tafel gehaald, omdat anders Stadsherstel het huis nooit zou krijgen. De herleving van de asbest-kwestie is slechts een van de vele voorbeelden van Stadsherstelś omgang met afspraken en toezeggingen. Voor mij is het doodgewoon de druppel die de emmer doet overlopen.
Jammer dat de heer Olthof zo wantrouwig is naar zijn ‘huisbaas’ die hem al zolang gratis in het huis laat wonen.